Η Χλώρακα είναι κτισμένη στα δυτικά της πόλης της Πάφου και ευρίσκεται σε υψόμετρο 50 μέτρων από το γιαλό. Είναι τοποθετημένη σε οροπέδιο ως σε μπαλκόνι με απεριόριστη θέα όλο τον ορίζοντα της θάλασσας που χάνεται στα βάθη του πελάγου της Μεσογείου. Κάθε δείλι η θέα του ήλιου που χρυσίζει τα γαλανά νερά της θάλασσας την ωρα που γέρνει να δύσει, είναι εξαιρετική και μοναδική .
Στην άλλη πλευρά έχει ολόκληρη βουνοσειρά που στα ριζά της έκτισαν οι άνθρωποι από ανατολής μέχρι δύσης τα χωριά της Έμπας, της Λέμπας και της Κισσόνεργας, ενώ από την γραφική πλατεία με το μπόλικο πράσινο και τα γραφικά καφενεδάκια φαίνονται τα βαπόρια πανω στη γραμμή του ορίζοντα που πλέουν και ταξιδεύουν πανω στην άκρη της θάλασσας.
Είναι ένας τόπος με όμορφες παραλίες και έντονες αντιθέσεις. Με παλιά και μοντέρνα κτίρια, με φυσικό περιβάλλον, με κουλτούρα που συνδυάζει Ελλάδα, Ευρώπη και Ανατολή, με πολλά ξενοδοχεία, εστιατόρια, μπυραρίες, καφενεία, αλλά και με φιλόξενους κατοίκους. Έχει για κύρια χαρακτηριστικά τις παραλίες με τους απόκρημνους βράχους, τα κρυστάλλινα καταγάλανα νερά, και τις χρυσές αμμουδιές. Όλο το χωριό είναι ένα μπαλκόνι στη Μεσόγειο με βραχώδεις πλαγιές, τρεμιθιές, δρύες, και καταπράσινες λαγκαδιές . Είναι μια τέλεια τοποθεσία που ποτέ δε χάνει τη γοητεία και τη θελκτικότατα της. Κουρνιασμένη στην δυτική γωνιά της Κύπρου είναι ένα στολίδι με πολλη ιστορία και φημισμένους ανθρώπους.
Βρίσκουμε το όνομα της ως Χλώρακα σε Βενετικούς χάρτες του 1400. Προφορικές όμως πληροφορίες μαρτυρούν ότι παλαιότερα ονομαζοταν Πραστιόριζο ή Πρασκίουρο, που σημαίνει πράσινη ουρά, μια εννοιολογία που προήρθε από το σχήμα που καταλάμβανε η σειρά των σπιτιών πανω στην άκρια του οροπεδίου, ενώ στη βάση του είχε χώματα γόνιμα που βλάσταιναν θεόρατοι δρύες, βελανιδιές και τρεμιθιές που σχημάτιζαν μια μακριά πράσινη ουρά.
Οσο η κοινότητα πλήθαινε από κατοίκους, μη θέλοντας να κτίσουν τα σπίτια τους και να χαλάσουν την εύφορη γη κάτω του οροπεδίου την οποίαν καλλιεργούσαν, μετοίκιζαν σιγά προς τα πάνω, στο οροπέδιο που η γη ήταν καυκάλλα και πανω της φύτρωνε αγρια βλάστηση κυρίως σχοινιές και αρκόσσιηλλες και που ολόχρονα ήταν βλαστημένες, ήταν χλωρές. Ένεκα της χλωρής καυκάλλας γης, έμεινε το ομώνυμο όνομα Χλώρακα.
Οι πρώτοι κάτοικοι ήσαν βοσκοί και γεωργοί που έκτισαν τις μάντρες τους στις παρυφές του οροπεδίου για να επιβλέπουν την θάλασσα όταν συνέβαιναν επιδρομές απο Πειρατές και Σαρακηνούς, ωστε να έχουν τον καιρό να κρύβουν τα υπάρχοντα τους.
Για την ιστορία της κοινότητας δεν έχουμε πληροφορίες που να μας παίρνουν σε βάθος χρόνου, καθ ότι κανείς δεν άφησε γραπτά κείμενα και όσα είναι γνωστά, είναι από θύμισες γερόντων που και αυτοί τα έμαθαν από λόγο σε λόγο.
Η πρώτη φορά που κατεγράφησαν ολοκληρωμένες πληροφορίες για την κοινότητα ήταν το 2003 από τον συγγραφέα Χρίστο Μαυρέση που σε μια καλογραμμένη έκδοση βιβλίου του με τίτλο «Χλώρακα Ιστορική και Λαογραφική μελέτη», αποτέλεσε την πρώτη τεκμηριωμένη μελέτη και καταγραφή της ιστορίας της Χλώρακας. Στην Ιστορική του επισκόπηση για το χωριό, αναφέρει:
«Το χωριό Χλώρακα είναι συνεχιστής παλαιότερων συνοικισμών που υπήρχαν στην περιοχή, όμως εξαφανίστηκαν με το πέρασμα των χρόνων. Τάφοι προχριστιανικοί με το όνομα Ελληνόσπηλιοι και διάφορα άλλα αρχαιολογικά αντικείμενα όπως λίθινα εργαλεία, αξίνες, θραύσματα αγγείων τα οποία μπορούσε να συναντήσει κανείς εδώ κι εκεί στην επιφάνεια του εδάφους, μαρτυρούν πολύ παλαιό συνοικισμό από τα μέσα της 4ης χιλιετηρίδας. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η εύφορη περιοχή του χωριού υπαγόταν διοικητικά κατά την αρχαιότητα στο Βασίλειο της Πάφου. Βρέθηκαν επίσης ίχνη και κατάλοιπα των Βυζαντινών και των Μεσαιωνικών χρόνων. Κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας η Χλώρακα ήταν φέουδο. Κατά την περίοδο αυτή ίσως εγινε η παραφθορά της αρχικής ονομασίας του χωριού».
Είναι φανερό ότι η ιστορία της Χλώρακας ξεκινά από την λίθινη εποχή, όμως ίσως ήταν μικρό και ασήμαντο μέρος για να ασχοληθεί κάποιος ιστορικός και να καταγράψει οτιδήποτε σχετικά με το ιστορικό της.
Σε γραπτά κείμενα συναντάμε καταγραμμένο από τον ηγούμενο Μαχαιρά Γρηγόρο το 1945, μια αναφορά για ένα περιστατικό που συνέβηκε στα ανοιχτά της θάλασσας της Χλώρακας. Το 1810 ένα επιβατικό πλοίο γεμάτο πλούσιους επιβάτες ταξίδευε για τους Αγίους Τόπους.
Έπιασε μεγαλη θαλασσοταραχή, έπεσε στην ξέρα του «Φερφουρή», βούλιαξε και πνίγηκαν όλοι. «Φερφουρής» είναι κατά άλλους η ξέρα ένα χιλιόμετρο στα ανοιχτά της παραθαλάσσιας περιοχής «Δήμμα» και είναι καταγραμμένη στους επίσημους χάρτες της Κυπριακής Δημοκρατίας με αυτό το όνομα, είναι οι ξέρες που σήμερα πανω τους είναι σφηνωμένο το πλοίο «‘Άγιος Δημήτριος» και που αποτελεί σήμα κατατεθέν της Χλώρακας, που από τα βάθη του πέλαου ή από ψηλά στον αέρα αεροπορικώς, μπορεί κάποιος να εντοπίσει και να καταδείξει την Χλώρακα.
Κατά άλλους, είναι η μικρή χερσόνησος στην παραθαλάσσια περιοχή της «Βρέξης» που στην άκρη της μέσα στη θάλασσα υπάρχει σπηλιά, που όταν έχει τρικυμία τα κύματα σκεπάζοντας την και ξεσκεπάζοντας της, συμπιέζουν τον αέρα μέσα στη σπηλιά και δημιουργούν ένα θόρυβος όπως φφ, δηλαδή φερφουρίζει. Έτσι και ο βράχος αυτός ονομάστηκε νησί του «Φερφουρή». Όταν συνέβαινε αυτό το φαινόμενο αλλά ταυτόχρονα νότια της θάλασσας γέμιζε και κατέβαζε ο καιρός, τότε πάντα έβρεχε. Γι αυτόν τον λόγο, πήρε η περιοχή την ονομασία 'Βρεξη". Περί της τοπωνυμίας αυτής, βρίσκουμε σε δημοσίευμα στο περιοδικό "Πάφος" έκδοσης 1942 από τον αρθρογράφο Χρ. Λίβα, να αναφέρει τα εξής:
«Άμα χτυπά το Φερφουρίν για τρεις ώρες για τρεις ημέρες έσιει νερά. Η λέξη Φερφουρίν είναι όνομα ενός άλλου νησιού που βρίσκεται προς την παραλια του χωριού Χλωρακας. Η λέξη χτυπά αναφέρεται στον υπόκωφο κρότο της θάλασσας που κάνει χτυπώντας προς τον Φερφουρίν. Η παρατήρηση αυτή γίνεται το φθινόπωρο προς το χειμώνα, συνήθως νύχτα. Οι κάτοικοι της χαμηλής πιστεύουν ότι όταν αστράψει από τη διεύθυνση του νησιού εκείνου θάρθη βροχή, το πολύ σε τρεις μέρες. Η ορθότητα της παρατήρησης αυτής διαφαίνεται κι από την ακόλουθη. -Άμα αστράφτει συχνά το Φερφουρίν, σε τρεις ώρες έχουμε νερά. Άμα αστράφτει αργά σε τρεις ημέρες. Α ‘μμα στράφτει του Τσιύκκου αννίει ο τζιαιρός-. Η φράση του Τζιύκκου εδώ εννοείται η διεύθυνση προς τη βουνοκορφή της μονής Κύκκου)».
Επίσης σε βιβλίο του ο Ιερώνυμος Περιστιάνης «Ιστορία των Ελληνικών γραμμάτων», γράφει για τη Χλώρακα:
«Προ της Αγγλικής Κατοχής δεν έλειτούργησε Κοινοτικόν Σχολείον, άλλ' ούτε καί ίδιωτικόν κοινοτικόν τοιούτον, και ο λόγος είναι διότι ή κοινότης πρό της Κατοχής ήτο πολύ μικρά.
Ό Σοφοκλής Χατζή Γεωργίου, ετών 65 ο δούς ημίν τας πληροφορίας, έμαθε τα Κοινά γράματα, ήτοι Παιδαγωγίαν, Οκτώηχον καί Απόστολον παρα τω αδελφώ του Χριστοδούλω Χ' Γεωργίου φοιτών έν οικία του εν ηλικία 12 ετών, ήτοι τω 1877. Εν καιρώ γεωργικών εργασιών ήκολούθει τον διδάσκαλον εις τους αγρούς του και ο μαθητής καθήμενος εν τω μέσω του αγρού, εν ω ο διδάσκαλος ησχολείτο, ανεγίγνωσκεν ή απεστήθιζε το μάθημα του και ό διδάσκαλος διώρθωνε τα λάθη του. Εφοίτησεν ούτω επί 4 - 5 έτη ότε και ηδύνατο να λέγη τον Απόστολον επ' εκκλησίας με το εκκλησιασηκόν ύφος. Άλλοι μαθηταί δεν εφοίτησαν εις τον αδελφόν του. Δεν ενθυμείται άλλον να διδάξη εις σχολείον εν τω χωρίω του, αλλ' όσοι εγνωριζον τα Κοινά εδίδασκον μόνον τους συγγενείς των».
Σήμερα η Χλώρακα δεν είναι όπως παλιά. Οι τόποιγέμισαν με διαμερίσματα και ξενοδοχεία. Οι αγροί και τα χωράφια εγκαταλειφθήκαν και το πράσινο των δένδρων έμεινε λιγοστό. Οι παραλίες γέμισαν ξενοδοχεία και τα νερά της θάλασσας έγιναν γκρίζα από τα λύματα των ξενοδοχείων που ρίχνονται σ αυτήν, ενώ η θαλάσσια χλωρίδα και η πανίδα καταστράφηκε ανεπανόρθωτα.
Οι σημερινές γενιές μετά τον ΄74 ενώ παρέλαβαν αλώβητη παρθένα γη από τους πρόγονους τους, εχουν να παραδώσουν στους απογόνους τους παραμορφωμένα τοπία γεμάτα τσιμεντένια κτίρια και αποψιλωμένες από άγρια βλάστηση περιοχές.
Οι πληροφορίες για τις ρίζες καταγωγής των κατοίκων οδηγούν έως τα μέσα του 19ου αιώνα
που καταδεικνύουν ότι ολόκληρη η κοινότητα αποτελείται από απογόνους ορισμένων οικογενειών που συγγένεψαν μεταξύ τους και από αυτούς προέρχονται όλοι ανεξαιρέτως οι σημερινοί ιθαγενείς κάτοικοι της Χλώρακας. Οι οικογένειες αυτές που αποτέλεσαν τη βάση του αρχικού γενεαλογικού δένδρου της σημερινής κοινότητας, είναι οι
Χ’ Τσιυρκακός Σιαμμάς που οι ριζες του ήταν απο τη Μικρά Ασία ή κατα άλλους απο την Αίγυπτο 1840.
Πρώτη συζηγο είχε τη Μαρικα και δεύτερη την Χ'' Λωξάνδρα. Ειχε παιδια τους Χριστοδουλο (Ττοουλούη), τον Τσιυπρή, τη Δεσποινού Κυρηνέα, τον Χαράλαμπο και την Χατζηελενούα
Ο Χαραλάμπος Σιαμμάς είχε σύζηγον την Έρχαρη Χ' Οικονομου η οποια ειχε αδερφια τους Χ΄Φίλιππο, Νικόλα Φίγκο, Φκωνού του Αλέξανδρου και τον Γιαννή Τσιούλλο
Η Χατηελενούα ειχε παιδια την Καλλιστένη Ομήρου, Τσιυρκακού Πενταλιώτη, Αναστασιά Μωυσή, Αντωνη (άνδρα Μυροφόρας Ταπακούδη), Παντελή (ανδρα Θεκλούς της Μαριτσούς)
Χαμπής Λαούρης και ο Ευστάθιος Κυρηνέας, ήταν δυο αδερφια που ήρθαν απο την Κισσόνεργα, το 1890.
Ο ΕυστάθιοςΚυρηναιας ηταν μισταρκός στον Χ΄΄ Τσιηρκακό, και παντρευτηκε την κόρη του Δεσποινού. Έκαμαν παιδιά τους Τσιυρκακούλλη (Τουρκόπουλος), Ττοουλή Ττοοαλαρά, Δημοστένη, Κατερινα Νεάρχου, Κωστή (συζηγος Αγάθης) και Γιώρκος (Ψευτοπαπάγιωρκης, σκαρπάρης)
Ο Χαμπής Λαούρης έκαμε παιδιά τους Γιώρκο ( Κοκούη), τον Βρυώνη, τον Πολλή, τον Γιαννή του Πατσαλιού και τον Κώστα.
Κωσταντής Πενταράς 1870 (ζούσαν πρόγονοι του στη Χλώρακα από το 1800 που ήρθαν απο την Τάλα, αλλά το επίθετο Πενταρας ξεκινά με τον Κωνσταντή Πενταρά το 1870 που είχε παιδιά την Μαριτσού, την Ελένη, την Σοφκιανού Αντωνά Λιασίδη και τον Νικόλα(ο οποίος παντρεύτηκε την Χριστίνα Σιαμμά), .
Λιασίδης και Χριστοδούλα 1820, γονείς των Αντώνη Λιασίδη (κοινοτάρχης), Γιαννή Πούρνελλο και Αναστασία Χριστοδούλου Αζίνα,
Χ΄Χαράλαμπος απο την Τσάδα και Χριστοδούλα ( χήρα του Λιασίδη) 1830, εκαμαν παιδιά τους Δεποινού Λεωνή Χριστοδούλου Σιαμμά, Μυριάνθη Δημητρού, Πιστέντης Χ"Χαραλάμπους.
Γιωρκής Κόμπος Ταπακούδης απο την Εμπα 1860 (πατέρας των Κώστας, Θεωρής, Κυριακού Κομοδρόμενα,Μυροφόρα μητέρας του Παναή του Βιολάρη, Ξενού, Κατερίνα Γιαννάτσιη σιαμμά μητέρα της Στασούς του Κανταρή.
Χριστόδουλος Αζίνας (κοινοτάρχης), Δεσποινού Τριανταφίλλη, Κυριακού (μητέρα του Αντρέα του Γιώρκη Χλωρακιώτη), Δημήτρης (πατέρας της Εριφύλης), και Μαρίκα: Ο Παπάγιωρκης ήταν απο το Αναβαργός και ενώ ερχόταν πάνω στο άλογο του στο Κτήμα το 1821, σκοτώθηκε απο τους Τούρκους. Ο Χριστόδουλος ήταν γιος του, και τον φώναζαν Μίτζιη, γιατί μικρός είχε πληγωθει και είχε στραβώσει το πρόσωπο του. Ο γιός του το 1873 παντρεύθηκε την Χ"Ελενη, και τα παιδιά τους ήσαν ο Χριστόδουλος Αζίνας (κοινοτάρχης), η Δεσποινού Τριανταφίλλη, Η Κυριακού (μητέρα του Αντρέα του Γιώρκη Χλωρακιώτη), ο Δημήτρης (πατέρας της Εριφύλης), και η Μαρίκα η οποία παντρεύθηκε τον Στυλιανό το 1890 σε ηλικία 23 ετών.
Ο Σάββας ηταν γιος του Χριστόδουλου Ττοουλιά απο την Κισσόνεργα 1875. Παντρεύτηκε στη Χλώρακα την Δεσποινού (αδερφή του Μουχτάρη της Χλώρακας Χριστόδουλου Αζίνα). Απόγονοι τους ήταν οι Θεόδωρος (Τριανταφύλλης), Χαράλαμπος, Νικόλας (Εύζωνας), η Καλλιστένη και η Αγαθονίκη.
Σπύρος Χριστοδούλου Φαρφαράς απο την Έμπα 1880 που είχε σύζυγο την Πολυξένη, και έκαμαν παιδιά τους Γεώργιο Σπύρου Οξεία, τον Χριστόδουλο, την Σοφία (αργότερα Τριανταφίλλη), τον Σάββα Σπύρου, και την Βαρβαρού (αργότερα Χαραλάμπους Μαύρου).
1910 Παπακλεόβουλος Χ΄Παπαχριστοδούλου
Χειροτονήθηκε το 1910. Γεννηθηκε το 1885 και πεθανε το 1956.
1912 Παπαχαρίδημος Χ΄Σταυρινού
Χειροτονήθηκε το 1912, απεβίωσε το 1952.
1922 Παπάγιωρκης Νικόλα
Χειροτονήθηκε το 1922. Γεννηθηκε το 1885 και πεθανε το 1957.
Χειροτονήθηκε ιερέας το 1945. Γεννήθηκε το 1902, απεβίωσε το 1974. Προερχόμενος από πολυμελή και φτωχή οικογένεια, δεν κατάφερε να παει στο Γυμνάσιο. Είχε όμως πολύ ενδιαφέρον για τα γράμματα, έτσι από μόνος του μέσα από τα εκκλησιαστικά βιβλία κατάφερε να μορφωθεί σε μεγάλο βαθμό. Αγαπούσε τη Βυζαντινή μουσική και ήταν ψάλτης διορισμένος στην Εκκλησία Θεοσκέπαστης της Κάτω Πάφου.
Ήταν δάσκαλος της ιεροψαλτικής, και έγραψε και εξέδωσε Εγκόλπιο Βυζαντινής Μουσικής που ήταν μέγα βοήθημα για τους μαθητές του Ιεροψάλτες. Την εποχή της Δεκατίας (είδος φόρου στην Αγγλική Αποικιοκρατική Κυβέρνηση) διετέλεσε Μεμούρης, δηλαδή πιστοποιών υπάλληλος για τις ποσότητες σοδειών των Γεωργών για να εισπράττει το ένα δέκατο η Κυβέρνηση. Απο τη θεσαη αυτη μπόρεσε να βοηθήσει και να διευκολύνει πολλούς φτωχούς συγχωριανούς του. Παντρεύτηκε την κόρη του ιερέως της Χλώρακας Παπάκλεοβουλου, έτσι μ αυτό τον τρόπο ήρθε πιο κοντά στην εκκλησία που αγαπούσε, και αργότερα χειροτονήθηκε ιερέας. Υπήρξε από τους πρωτοστάτες στην ίδρυση θρησκευτικού συλλόγου και ύστερα της ΑΤΕ ΠΕΚ Χλώρακας. Υπήρξε επίσης μέλος και αγωνιστής της ΕΟΚΑ.
Χειροτονήθηκε το 1958. Γεννήθηκε το 1915, απεβίωσε το 1971.
Ιστορικό: Κώστας Λεωνίδα (αργότερα Π/Κώστας), πρώτος ομαδάρχης ΕΟΚΑ. Η πρώτη ομάδα δημιουργήθηκε στη Χλώρακα το 1954 και αποτέλεσε τον πυρήνα της οργάνωσης (εισαγωγή, μεταφορά, απόκρυψη οπλισμού, και παραλαβή στελεχών της οργάνωσης). Ήταν εκ των ιδρυτών της Παναγρoτικης Ένωσης Κύπρου (ΠΕΚ) και ανώτατος σύμβουλος στο Παγκύπριο συμβούλιο της οργάνωσης.
Ήταν μέλος της εφορευτικής επιτροπής στην κοινότητα της Χλωρακας η οποία διεξήγαγε το Ενωτικό Δημοψήφισμα το 1950.
Μυήθηκε και εντάχτηκε στην οργάνωση, απο τον Ανδρέα Αζίνα αρχές του 1954. Στις 5 Μαρτίου 1954 μαζί με άλλους παραλαμβάνει τον οπλισμό και τα πυρομαχικά που μετέφερε το πλοιαριο"Σειρήν" στην περιοχή "Βρέξη". Στις 10 Νοεμβρίου 1954 μαζί με άλλους δυο αγωνιστές, παραλαμβάνει τον Γεώργιο Γρίβα Διγενή στην παραθαλάσσια τοποθεσία "Αλυκή". Στις 25 του Γεννάρη 1955 συλλαμβάνεται με άλλους 12 στην περιοχή "Ροδαφίνια" ενώ παραλάμβαναν οπλισμό και πυρομαχικά που μετέφερε το πλοιάριο "Αγιος Γεώργιος", και καταδικάζεται στις 6 Μαΐου 1955 σε τετραετή φυλάκιση. Αποφυλακίζεται στις 19 Μαρτίου 1958, και αμέσως χειροτονείται από τον Μητροπολίτη Κιτίου Άνθιμο διάκονος, και σε λίγες μέρες χειροτονείται πρεσβύτερος. Σαν ιερέας ανέπτυξε πλούσια Κοινωνική και θρησκευτική δραστηριότητα. Πρωτοστάτησε στην ανοικοδόμηση της εκκλησίας της "Χρυσοαιματούσης" που είχε χαλάσει στον σεισμό του 1953 με εθελοντική εργασία, και με εράνους σ όλη την Κύπρο. Ήταν ένας από τους κύριους συντελεστές στο να μεταφερθεί νερό και ρεύμα στην κοινότητα, καθώς και στην διάνοιξη και ανακατασκευή σχεδόν όλων των δρόμων του χωρίου. Το 1961 με δικές του προσωπικές ενέργειες προς τη Ζήνα Κάνθερ, κατάφερε οπως αυτή καταστεί μεγαλη ευεργέτιδα της Χλώρακας με έργα οπως την διάνοιξη και κατασκευή του δρόμου που οδηγεί στο χώρο αποβίβασης του Διγενή, την ανέγερση του παρεκκλησιού του "Αγίου Γεωργίου" την μεταφορά του πλοιαρίου, την ανέγερση εστιατορίου, οπως και τη μεταβίβαση 33 στρεμμάτων γης, στην εκκλησία της Χλώρακας που η Ζήνα Κάνθερ ειχε αγοράσει. Το 1963 με το ξέσπασμα της Τουρκικής ανταρσίας βρίσκει τον Π/Κώστα στη πρώτη γραμμή να οργανώνει, να εκπαιδεύει και να καθοδηγεί τους νέους του χωριού πως να αποκρούσουν την Τουρκική ανταρσία. Όταν οι Τούρκοι απέκλεισαν τις κοινότητες της Χλώρακας, Κισσόνεργας και Πέγειας με φυλάκια και μπλόκα στον δρόμο που οδηγούσε στην πόλη, ο Π/Κώστας οργάνωσε ομάδες εθελοντών οι οποίοι δούλεψαν νυχθημερόν μέχρι που ανοίχτηκε καινούργιος δρόμος μέσω του χωριού Εμπα.
Τον Γενάρη του 1964 μεταβαίνει στην Αθήνα συνοδευόμενος από τους Κώστα Κ. Πενταρά, Ανδρέα Κουρούσιη και άλλους αγωνιστές απο την υπόλοιπη Κύπρο, και συναντούν τον Στρατηγό Γρίβα, και απαιτούν την κάθοδο του στην κινδυνεύουσα Κύπρο για να οργανώσει την άμυνα. Το 1968 με δίκες του ενέργειες και παραστάσεις προς την κυβέρνηση ανεγείρεται το υπόστεγο που στέγασε το πλοιάριο "Αγιος Γεώργιος". Κατά την διάρκεια της Ιεροσύνης του, υπήρξε Θρονικος επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου
Πέθανε από σύντομη ασθένεια στις 23/7/1971 σε ηλικία 56 ετών.
Γεννήθηκε στη Χλώρακα στις 6 Νοεμβρίου 1941. Κατάφερε να φοιτήσει μέχρι την 4η Τάξη Γυμνασίου με πολύ κόπο, γιατί οι καιροί ήταν δύσκολοι, υπήρχε φτώχεια, αλλά κυρίως ήταν η εποχή που συνέβαινε ο αγώνας της ΕΟΚΑ ενάντια στους Άγγλους αποικιοκράτες. Σαν μαθητής ελάμβανε μέρος σε όλες τις διαδηλώσεις και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ενάντια σε αυτους, με αποτελεσμα να συλληφθεί δυο φορές.
Την πρώτη συνελήφθει σε διαδήλωση και κρατήθηκε για τρεις ημέρες, τη δεύτερη ύστερα από προδοσία οδηγήθηκε στα γνωστά κρατητήρια του «Ευθύβουλου», όπου υπέστη πολλά βασανιστήρια, είναι λογω αυτής της σύλληψης που διέκοψε την φοίτηση του στο Γυμνάσιο. Ο πατέρας του ο γνωστός Παπακώστας Λεωνίδας, άνθρωπος με υψηλά ιδανικά και ηθικές αρχές, το 1960 τον ενέγραψε ως φοιτητή στην Ιερατική σχολή Κύπρου από την οποία απεφοίτησε το 1963. Το 1965 ενυμφεύθη την Ρεβέκκα Πολεμίτη και απέκτησε 3 παιδιά, την Έλλη, Γιώργο και Κώστα. Το 1971 βλέποντας τον πατέρα του να είναι βαριά άρρωστος απεφάσισε να χειροτονηθεί ιερέας ώστε να τον βοηθεί. Ο πατέρας του πεθαίνει την ίδια χρονιά, ακολούθησαν δύσκολα χρόνια, επήλθε Εθνικός διχασμός, ο κόσμος χωρίστηκε σε δύο παρατάξεις, η εκκλησία διχάστηκε.
Ο Παπανδρεας εγκαταλείπει την Κύπρο και μεταβαινει στην Ελλάδα για να εργαστεί εκεί. Εγκαθίσταται στη Κρύα Βρύση Γιαννιτσών όπου εδιορίστη ως ιερεύς. Εκεί με πολλη υπομονή, εγκαρτέρηση, όρεξη και πείσμα, κατάφερε ταυτόχρονα με την εργασία του να εγγραφεί και να τελειώσει το γυμνάσιο, ακολούθως ενεγράφη στο Ποιμαντικό τμημα του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης απ όπου πήρε πτυχίο Θεολογίας. Το 1987 επιστρέφει στην Κύπρο και αναλαμβάνει την ενορία της Χλώρακας. Ταυτόχρονα διορίζεται ως καθηγητής Θεολογίας και διδάσκει σε διάφορα Γυμνάσια. Από τότες μέχρι και σήμερα 2010, υπηρετεί με περηφάνια και προσφέρει με επιτυχία τις ποιμαντικές του υπηρεσίες στην κοινότητα της Χλώρακας
Χειροτονήθηκε το 1973. Γεννήθηκε το 1928, απεβίωσε το 2006. Υιός του επίσης ιερέως Παπαντώνη Λιασίδη, μεγάλωσε με Ελληνοχριστιανικές γαλουχίες, έλαβε μέρος στον αγώνα της ΕΟΚΑ όπου προσέφερε με χαρά τις υπηρεσίες του. Ήταν από νεαρής ηλικίας ψάλτης στην εκκλησία της Χλώρακας για πολλά έτη, όταν δε του εζητήθη από τον Μακάριο να ενδυθεί τα ράσα, δεν ηρνήθη, έτσι το 1973 χειροτονείται ιερεύς. Ανοικε στη τοπική επιτροπή της ΠΕΚ και ελειτουργησε το δεύτερο σινεμα στη Χλωρακα με την επωνυμια.
Γεννήθηκε το 1956 και από μικρός ήταν λάτρης της εκκλησίας. Του είχε προταθεί από τον τότε μητροπολίτη Πάφου Γεννάδιο να σπουδάσει ως Θεολόγος, αλλά λόγω ιδιαζουσών συνθηκών δεν κατέστη δυνατόν. Έτσι στην ηλικία των πενήντα ετών μετά από παρότρυνση του ετοιμοθάνατου ιερέα της Χλώρακας Παπάχαμπη, αποφάσισε και εκπλήρωσε στην επιθυμία του, καθώς και το δικό του όνειρο.
Σπούδασε στην ιερατική σχολή της εκκλησίας της Κύπρου όπου διακρίθηκε ως δεύτερος στη βαθμολογία, και κατά τη διάρκεια της φοίτησης του, λειτουργούσε στις εκκλησίες της Χλώρακας και του Αγίου Στεφάνου Λέμπας. Ήταν ο τελευταίος διάκονος που χειροτονήθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Β πριν την εκλογή του ως Αρχιεπίσκοπος στο ανώτατο αξίωμα της εκκλησίας της Κύπρου. Ήταν επίσης ο πρώτος ιερέας που χειροτονήθηκε από του Μητροπολίτη Πάφου Γεώργιο άμα τη αναλήψη του ως Μητροπολίτης Πάφου.
Επί της διακονίας του ως ιερέας του Αγίου Στεφάνου της Λέμπας, μαζί με τους Λοϊζο Λοϊζου, Μωϋσή Σεραφείμ, Νικόλαο Όψιμο, Νεόφυτο Χαραλάμπους και Ανδρέα Καμπανέλα οι οποίοι αποτελούσαν την επιτροπή της εκκλησίας, με ενέργειες τους, χάλασαν το μικρό παρεκκλήσι και έχτισαν στη θέση του την σημερινή μεγαλόπρεπη εκκλησία.
Σαν ιερέας, θέλοντας να προβάλει την εκκλησιαστική περιφέρεια της Πάφου, σκηνοθέτησε και γύρισε διάφορα ντοκιμαντέρ με την επωνυμία "Η Πάφος και ο κόσμος της" που προβάλλουν την πολιτιστική και λαογραφική κληρονομιά όλων των χωριών της Πάφου, και με τη βοήθεια του υπουργείου παιδείας προώθησε σε όλη την Κύπρο και όλο τον κόσμο όπου υπάρχουν Απόδημοι Έλληνες.
Μεγαλη ευεργέτιδα της Χλώρακας με έργα οπωςη διάνοιξη και κατασκευή του δρόμου που οδηγεί στο χώρο αποβίβασης του Διγενή, η ανέγερση του παρεκκλησιού του "Αγίου Γεωργίου", η μεταφορά του πλοιαρίου Άγιος Γεώργιος, και τη μεταβίβαση 33 στρεμμάτων γης την οποία αγόρασε απο ιδιώτες στην εκκλησία της Χλώρακας.
Ο Χ΄Τσιυρκακός Σιαμμάς ενας βοσκος που ηρθε απο αλλα μερη και κατοικησε στη Χώρακα, είχε τη μάντρα του στη καυκάλλα που ειναι σημερα κτισμένο το παρεκκλήσι του αρχάγγελου Μιχαήλ το οποίον και έκτισε ο ιδιος. Ο Χριστόδουλος Σιαμμάς ηταν γιος του και κληρονόμησε από τον πατέρα του σχεδόν όλη την δυτική περιοχή της Χλώρακας μαζι και το ξωκκλήσι. Αυτός την κληροδότησε στον γιο του Λεωνίδα Χρ. Σιαμμά, και αυτός στον γιό του Γιώρκο Λεωνίδα Σιαμμά, άλλως Γιωρκούϊν ο οποίος συνέχισε το οικογενειακό επάγγελμα αυτό του βοσκού. Έξω από το ξωκλήσι τα καλοκαίρια έστηνε μάντρα για να χωρίζει τα ερίφια από τα πρόβατα. Είχε τον Άγιο Αρχάγγελο για Άγιο του, και πίστευε πολύ σε αυτόν. Όταν μια φορά πίστεψε ότι συνέβη ένα θαύμα που έσωσε τη ζωή του γιου του και του ίδιου όταν κινδύνεψαν απο μια θαλασσοταραχη ενω ψάρευαν με τη βάρκα τους, δώρισε το τεμάχιο της γής με την εκκλησία στην κοινότητα της Χλώρακας, ώστε να μπορούν όλοι οι κάτοικοι να προσκυνούν και να ανάβουν το καντήλι στον θαυματουργό Άγιο.
Ο Γεώργιος Λεωνίδα επίσης έλαβε μερος στον αγώνα για την απελευθέρωση της Κύπρου απο τους Άγγλους αποικιοκράτες. Ήταν μέλος της 1ης ομάδας της ΕΟΚΑ. Εντάχτηκε στην οργάνωση σαν μέλος και σύνδσσμος σε ομάδες στήριξης και τροφοδοσίας των αγωνιστών, καθως και για μεταφορά οπλισμού σε ολόκληρη την επαρχία της Πάφου. Ορκίστηκε στην οργάνωση από τον Αρχηγό Διγενή αμέσως μετά την άφιξη του στο νησί. Μαζί με τα άλλα μέλη της ομάδας του Π/Κώστα Λεωνίδα, περιπολούσαν και περίμεναν στις ακτές της Χλώρακας την άφιξη των πλοιαρίων με τα όπλα και τα πυρομαχικά από την Ελλάδα. Το πρώτο φορτίο έφτασε στην Χλώρακα με το πλοιάριο ΣΕΙΡΗΝ. Αποθηκεύτηκαν από τον Ομαδάρχη Π/Κώστα Λεωνίδα και την ομάδα του (52 μεγάλα κιβώτια), μέσα σε σπιτάκι μηχανής άντλησης νερού, στον ποταμό της ΒΡΕΞΗΣ ιδιοκτησίας του Γεώργιου Λεωνίδα . Το φορτίο αυτό μετέπειτα μεταφέρθηκε από την ομάδα σε διάφορα σημεία της περιουσίας τού Γιώργου και του αδελφού του Νικόλα Λεωνίδα με σκοπό την φύλαξη και συντήρηση τους μέχρι την άφιξη του Αρχηγού Γεώργιου Γρίβα. Στην μετέπειτα διανομή και παράδοση των όπλων σε άλλα μέλη της ΕΟΚΑ, σημαντική ήτο και η προσφορά των συζύγων Νικόλα και Γιώργου, τής Θεκλούς και της Μαρίας, οι οποίες τα κουβαλούσαν από τα χωράφια τους στην πόλη της Πάφου (στο Κτήμα) όπου ο Νικόλας διατηρούσε μαγαζί και απο το οποίο εγίνετω η τελική διανομή στους διάφορους αγωνιστές.
1913 - 1923 Γιωρκάτσιης Γιωρκακούϊν
Τον φώναζαν Γιωρκακούιν, ήταν ο πιο πλούσιος του χωριού και ήταν γεωργός. Υπηρέτησε ως κοινοτάρχης απο το 1913 περίπου, μέχρι το 1923. Την εποχή εκείνη τα σύνορα της Χλώρακας έφταναν μέχρι τον κύριο δρόμο της Έμπας. Το 1920 μια μεγαλη πυρκαγιά κατέκαυσε όλη την περιοχή απο την σημερινή Λεωφόρο Μακαρίου και άνω, απο έρευνες δε, απεδόθη σε κακοβουλία. Όταν επρόκειτο για κακόβουλη ζημία και δεν ευρίσκετε ο ένοχος, την ζημία καλείτο να πληρώσει η κοινότητα. Σε αυτή την περίπτωση επειδή ο κακόβουλος εμπρηστής δεν βρέθηκε, η αποικιοκρατική κυβέρνηση απέτεισε το ποσό των οκτώ λιρών απο απο την κοινότητα της Χλώρακας ως πρόστιμο, διότι όλα τα χωράφια στην περιοχή ανήκαν σε Χλωρακιώτες. Ο κοινοτάρχης της Χλώρακας, ο Γιωρκάτζιης, ηρνήθη να πληρώσει με δικαιολογία ότι η περιοχή δεν ανήκε στην κοινότητα της Χλώρακας, αλλά της Έμπας. Η κοινότητα της Έμπας απεδέχθη αυτή την κατάσταση, πλήρωσε το πρόστιμο, και απο τότες η περιοχή αυτή εντάχτηκε στην περιφέρεια της Έμπας.
1923 - 1932 Χριστόδουλος Αζίνας
Η καταγωγή του έφτανε απο την Κισσονεργα. Πήρε το παρατσούκλι Αζίνας διότι σαν κοινοτάρχης ήτο πολύ αυστηρός, και επειδή την τότε εποχή οι κοινοτάρχες είχαν το δικαίωμα να επιβάλλουν ποινές για διάφορα παραπτώματα, αυτός ήτο πολύ αυστηρός στην επιβολή τιμωριών. Κατά άλλους πήρε το όνομα Αζινας γιατί τις δουλειές του τις τελείωνε γρήγορα.
Τον καιρό της Αγγλοκρατίας, έπρεπε ο κόσμος να πληρώνει φόρο. Όταν δεν υπήρχαν λεφτά σε μετρητά, οι Αποικιοκράτες έπαιρναν μέρος από το γέννημα (σοδειά) των Κυπρίων. Αυτό το μερίδιο ισούτο με το ένα δέκατο της παραγωγής, και ονομάζετο δεκατία (ήταν η λεγόμενη φορολογία της δεκατίας). Την εποχή εκείνη οι εισπράχτορες κυκλοφορούσαν με άλογα, και γυρνούσαν όλη την ύπαιθρο καταμετρώντας τη σοδειά του καθενός, και έπρεπε πρώτα να πάρουν οι Άγγλοι το μερίδιο τους, και ύστερα ο γεωργός είχε το δικαίωμα να μεταφέρει το υπόλοιπο γέννημα από τα χωράφια στο σπίτι του.
Στις υποχρεώσεις του μουχτάρη, ήταν να τους φιλοξενεί και να τους βοηθεί στην είσπραξη των φόρων. Ο Αντωνάς Λιασίδης ως κοινοτάρχης ηταν φιλόξενος και τους εξυπηρετούσε. Όταν στις θέσεις αυτές διορίστηκαν Έλληνες, οι λεγόμενοι Μαμούρηδες (από τη λέξη μαμούρι που σήμαινε μικρός στην ηλικία, υπηρέτης του σπιτιού), ως κοινοτάρχης, έδωσε τη θέση αυτή στόν αδελφό του Γιάννη Λιασιδη Πουρνελλο και στον υιό του Αντώνη Πούρνελλο (αργότερα Π/Αντώνη), και υστερότερα στον επίσης αδελφό του (απο αλλο πατερα) Πιστέντη Χ’ Χαραλάμπους που ήταν άνθρωπος μεγαλόσωμος, και ο πιο δυνατός από όλο το χωριό σε σωματική δύναμη όπως ενθυμούνται οι γεροντότεροι. Ήταν αυτός, ο τελευταίος Μαμούρης γιατί η φορολογία της δεκατίας καταργήθηκε.
1940 - 1956 Γεώργιος Χρ. Λαούρης
Όταν ο Αντωνάς Λιασίδης περιήλθε σε βαθειά γερατειά, έπρεπε να αντικατασταθεί από την θέση του μουχτάρη. Την εποχή εκείνη οι κοινοτάρχες εδιορίζοντω από τον έπαρχο, και ήσαν αρχηγοί με πολλη δύναμη στις κοινότητες. Σκέφτηκε ότι έπρεπε να χρησιμοποίησει την δύναμη αυτή, ώστε επόμενος στη θέση του να διοριστεί ο υιός του Ιωάννης Λιασίδης. Έσφαξε το λοιπόν μια γουρουνιά γαλατερή πεντέξι οκάδες (ήταν η γουρουνιά την εποχή εκείνη το ανώτερο δώρο που εχρησιμοποιήτω ως κανίσσιη), και την πήρε πεσκέσι (δώρο) στον τότε βηθό διοικητή τον Μενοικέα, ο οποίος όμως του εξήγησε ότι για να διοριστεί κάποιος κοινοτάρχης, έπρεπε να έχει υπηρετήσει πρώτα ως Αζάς (βοηθός κοινοτάρχη). Γι αυτό το λόγο, τον διόρισε Αζά, και ως κοινοτάρχη διόρισε τον Γεώργιο Λαούρη.
Ο Γεωργιος Λαούρης γεννήθηκε το 1895, παντρεύτηκε την Βαρβαρού Χ΄Τσιηπρή, και από τα 9 παιδιά τα οποία απέκτησε, οι 3 απεβίωσαν σε μικρη ηλικία, από τους άλλους 6 οι δυο οπως και ο ίδιος ήσαν εξαίρετοι ιεροψάλτες. Στα 40 του χρόνια το 1935, αναλαμβάνει επίτροπος της εκκλησίας, ενώ από το 1932 υπηρετεί τα κοινά από την θέση του Αζα για 8 συνεχή χρόνια, οπότε και διορίζεται μουχτάρης. Το 1939 είναι από τα ιδρυτικά μέλη της ΣΠΕ Χλώρακας. Το 1950 πρωτοστατεί και εργάζεται με όλες του τις δυνάμεις για την πραγματοποίηση του Ενωτικού δημοψηφίσματος με την Ελλάδα. Από την θέση του κοινοτάρχη, συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό στην ανάπτυξη της Χλώρακας στα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια. Το 1956 υπέβαλε παραίτηση ως διαμαρτυρία για τη στάση της Βρετανικής Κυβέρνησης για μη παραχώρηση στον Κυπριακό λαό το δικαίωμα της Ελευθερίας. Απεβίωσε το 1987.
Διαδέχεται τον Χριστόδουλο Λαούρη, και επαναδιορίζεται το 1960 από τον υπουργό εσωτερικών της νεοσύστατης Κυπριακής Δημοκρατίας Πολύκαρπο Γιωρκάτζιη. Γεννήθηκε το 1902. Κατείχε το γνωστό καφενείο στην κεντρική πλατεία, και εκτός από τους καφέδες, ησχολείτο και με την τέχνη της πράξης. Ήταν δηλαδή είδος πράτη και μεσιτέμπορα. Ήταν μεσάζων μεταξύ παραγωγών και φθαρτεμπόρων, ώστε σε συμφωνημένη τιμή, να παραδίδουν τα λαχανικά τους οι πρώτοι στους δεύτερους.
Ήταν μια συμφέρουσα εργασία, ήταν ευκατάστατος, έτσι μπορούσε και έδινε βερεσέ στους θαμώνες του καφενείου, αφου εκείνη την δύσκολη εποχή οι κάτοικοι πολλές φορές δεν είχαν χρήματα ούτε για καφέ. Κάθε φορά όταν εγίνοντο εκλογές στην κοινότητα για ανάδειξη επιτρόπων στην εκκλησία και στην ΣΠΕ, πριν να τελειώσουν αυτές, ετοίμαζε τραπέζια και γλέντια για να γιορτάσει την εκλογή του με τους ψηφοφόρους του, ως να ήξερε ότι θα ήτο νικητής. Και επειδή πάντα εκλεγόταν, τον ονόμαζαν Λευκό Πολιτευτή. Ήταν την εποχή τη δική του, που η Κυβέρνηση έφερε το νερό στην κοινότητα από την περιοχή Σταυρός στην Τσάδα. Το έφεραν με σωλήνες, και έκτισαν σε όλο το χωριό σε ταχτά διαστήματα βρύσες με το σήμα της νεοσύστατης Δημοκρατίας πανω σε αυτές, και από αυτές έπαιρναν όλοι οι κάτοικοι νερό. Αργότερα τοποθετήθηκε νερό σε όλα τα σπίτια. Κατά την περίοδο του 1970 διενεργείται στην Χλώρακα ο αναδασμός. Την δική του εποχή επίσης κατασκευάστηκε το κοιμητήριο και το γήπεδο στην παλιά του μορφή στον Άγιο Νικόλαο. Κάποιος όταν αρρωστούσε χρειαζόταν χαρτί από τον μουχτάρη για να παει στο Νοσοκομείο. Υπήρχαν δυο ειδών από αυτά. Το λευκό που με αυτό η εξέταση και η θεραπεία ήταν δωρεάν, και το κόκκινο που με αυτό ο ασθενής πλήρωνε. Το πρώτο ήταν για τους άπορους, ενώ το δεύτερο για τους υπόλοιπους. Ο Ιωάννης Λιασίδης έδινε σε όλους λευκά χαρτιά, με αποτελεσμα πολλές φορές να δέχεται επιπλήξεις από τον Έπαρχο. Απεβίωσε ξαφνικά το 1974 ενώ ήτο ακόμη κοινοτάρχης.
Μετά τον θάνατο του Ιωάννη Λιασίδη, στην θέση του κοινοτάρχη διορίζεται ο Ιωάννης Χ΄Οικονομου. Υπηρέτησε δυο θητείες. Στην πρώτη ως διορισμένος, και στην δεύτερη μετά από αλλαγή της νομοθεσίας κατέρχεται υποψήφιος σε εκλογές κατά τις οποίες αφου εκλέγονται 5 αζαδες, αυτοί σε μεταξύ τους ψηφοφορία εκλέγουν αυτόν ως κοινοτάρχη. Γεννήθηκε το 1916 και αποφοίτησε την 6η τάξη του Δημοτικού Χλώρακας. Του άρεσε να διαβάζει, και για ολόκληρη τη ζωή μελετούσε μόνος του, με ιδιαίτερη αγάπη στην ιστορία και την λαογραφία. Το 1931 έλαβε μέρος στα Οκτωβριανά, συμμετέχοντας στην προσπάθεια να κάψουν την αστυνομία. Έλαβε μέρος στην ΕΟΚΑ. Διατέλεσε επαρχιακός γραμματέας της ΠΕΚ και από αυτή τη θέση βοήθησε στην ανάδειξη του Κλεόπα σε ηγούμενο Κύκκου. Το 1958 διατέλεσε ταμίας της εκκλησιαστικής επιτροπής κατά τον Παγκύπριο έρανο για ανοικοδόμηση της εκκλησίας μετά τον σεισμό του 1953. Διατέλεσε πρόεδρος του εποπτικού συμβουλίου της ΣΠΕ, μέλος της χωρητικής αρχής, και τέλος υπηρέτησε ως κοινοτάρχης. Από τη θέση αυτή και ως προεδρεύων του κοινοτικού συμβουλίου, επέτυχε την ένταξη της κοινότητας στο σχέδιο υδατοπρομηθειας χαμηλών περιοχών, συνέβαλε στην αγορά σκυβαλοφόρου οχήματος, στη διαπλάτυνση των δρόμων, στην ίδρυση κοινοτικού νηπιαγωγείου, και επέτυχε ώστε να κινηθούν οι διαδικασίες για την κατασκευή του γηπέδου. Απεβίωσε το 2008.
Μετά από τροποποίηση του νόμου γίνονται ταυτοχρόνως δύο εκλογές. Μία για ανάδειξη χωρητικής αρχής, και μία για Συμβούλιο Βελτιώσεως. Η κοινοτική αρχή χάνει τις εξουσίες της και λειτουργεί τυπικά. Ο κοινοτάρχης συμμετέχει στο κοινοτικό συμβούλιο εξ οφικίου, και δικαιούται να συμμετέχει ως παρατηρητής, και να έχει δικαίωμα ψήφου. Στις συνεδριάσεις προεδρεύει ο Έπαρχος.
Στις εκλογές για χωρητική αρχή, αναδεικνύεται κοινοτάρχης ο Χαράλαμπος Κυπριανού. Στις επόμενες εκλογές αλλάζει ο νόμος και ο κοινοτάρχης αναδεικνύεται απ ευθείας από το λαό. Σε αυτή την αναμέτρηση κερδίζει ο ίδιος. Αναδεικνύεται επίσης από ξεχωριστές εκλογές η κοινοτική αρχή (Αζάδες), και τα μέλη του Συμβουλίου Βελτιώσεως. Το καθεστώς διοίκησης παραμένει το παλιό. Ο Χαράλαμπος Κυπριανού επανεκλέγεται για τρίτη θητεία, ενώ σε αυτήν η χωρητική αρχή καταργείται. Κατά την διάρκεια της Θητείας του έθεσε τρεις βασικους βασικούς στόχους. α) φρόντισε ώστε ο κόσμος όλος να μπορεί να επισκέπτεται το Νοσοκομείο πληρώνοντας ένα συμβολικό ποσό της μας λίρας μόνον. β) Φρόντισε και κτίστηκαν περισσότερες αίθουσες στο Δημοτικό σχολείο κατ αρχάς, και αργότερα μαζί με άλλους συνετέλεσε ώστε να κτιστεί το Β’ Δημοτικό σχολείο μαζί και το Κοινοτικό Νηπιαγωγείο. γ) Δούλεψε μαζί με τους υπόλοιπους Κοινοτικούς συμβούλους για ανάπτυξη και πρόοδο. Αγοράστηκε η Βρύση και τα δυο παρκινγκ, όπως και χωράφι 9 σκαλών στην Τρεμιθούσα, σκάφτηκαν διατρήσεις, τοποθετήθηκαν σωληνώσεις, κτίστηκαν 2 καινούργια ντεπόζιτα στα Πετρίδια, και με αυτό τον τρόπο κατάφεραν να λύσουν το πρόβλημα της έλλειψης πόσιμου νερού στην κοινότητα. Τοποθετήθηκαν επίσης σωλήνες και μεταφέρθηκε νερό όπως και ρεύμα στην παραλια, για εξυπηρέτηση των τουριστικών μονάδων, βοηθώντας έτσι την τουριστική ανάπτυξη. Διανοίχτηκε η λεωφόρος Χλώρακας μέχρι την Κάτω Πάφο, στρώθηκαν όλοι οι δρόμοι της Χλώρακας με πρέμιξ, και τέλος κατάφερε ώστε το υπουργείο παιδείας να πωλήσει στην κοινότητα τη γη στην οποία ευρισκόταν το παλιό δημοτικό σχολείο της «παιδικής στέγης», και αφου επιδιορθώθηκαν τα κτίρια, στεγάστηκε το κοινοτικό Συμβούλιο. Ήτο πολύ αγαπητός ως κοινοτάρχης, και εψηφίζετω από όλες τις παρατάξεις. Υπηρέτησε τρεις συνεχόμενες θητείες, και δεν διεκδίκησε τέταρτη.
Ο Ανδρέας Μαυρέσης γεννήθηκε το 1941 στη Χλώρακα και κατάγεται από φτωχή αγροτική οικογένεια. Φοίτησε στο Δημοτικό σχολείο της κοινότητας και απεφοίτησε από το Ελληνικό Γυμνάσιο Πάφου το 1960. Ακολούθως εγγράφεται στην Παιδαγωγική Ακαδημία Κύπρου όπου το 1962 παίρνει το πτυχίο δασκάλου ύστερα από μια περιπετειώδη διαδρομή. Αφου δεν υπήρχαν χρήματα στην οικογένεια για να συνεχίσει τις σπουδές του, τις διέκοψε για δυο χρόνια και ξενιτεύτηκε στην Λεμεσό και εργαζόταν ως εργάτης, μαζεύοντας και φυλάγοντας χρήματα τα οποία χρησιμοποίησε αργότερα και συνέχισε τις σπουδές του τελειώνοντας το γυμνάσιο και την Παιδαγωγική ακαδημία. Σαν εκπαιδευτικός υπηρέτησε στην κοινότητά απ’ όλες τις βαθμίδες της Δημοτικής Εκπαίδευσης. Πέντε χρόνια σαν απλός δάσκαλος, τρία χρόνια σαν Βοηθός Διευθυντής και πέντε χρόνια σαν Διευθυντής του Δημοτικού Σχολείου της κοινότητας, απ’ όπου και αφυπηρέτησε το 2001,αφήνοντας πίσω του μεγάλη προσφορά στην εκπαίδευση. Το 1980 εκλέγεται μέλος της Εκκλησιαστικής Επιτροπής Χλώρακας, πόστο το οποίο ακόμη υπηρετεί. Επί θητείας του κτίζεται η μεγαλη αίθουσα εκδηλώσεων της εκκλησίας. Το 1987 σε συνεργασία με άλλους επιτρόπους, κατασκευάζεται η κεντρική πλατεία της εκκλησίας. Διαμορφώνονται οι εξωτερικοί χώροι των παρεκκλησιών του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, Αγίου Νικολάου και Αγίου Γεωργίου, γίνεται δεντροφύτευση, κατασκευάζονται μικρά πάρκα – παιγνιδότοποι, πλακόστρωτα, και τοποθετείται φωτισμός. Με την αφυπηρέτηση του από την δημόσια υπηρεσία συμπίπτουν οι κοινοτικές εκλογές του 2001. Τις διεκδικεί, τις κερδίζει, και εκλέγεται κοινοτάρχης. Στις επόμενες εκλογές του 2007επανεδιεκδικει την θέση του κοινοτάρχη, στην οποία και επανεκλέγεται. Έκτοτε υπηρετεί από την θέση αυτή επιδεικνύοντας πλούσια δράση και έργο σε έργα υποδομής, όπως: α) Αποχετευτικό (συνεχίζεται) β) Αλλαγή Υδρευτικού δικτύου (συνεχίζεται) γ Κατασκευή παραλιακού πεζόδρομου, δ) Δημιουργία Κοινοτικού πάρκου (βγήκαν σε προσφορές) ε) Κτίσιμο κοινοτικών κτιρίων (ετοιμάζονται σχέδια) στ) Δημιουργία νέου κοιμητηρίου (τελείωσε), στ) Kτίσιμο του Αγίου Υπάτη (απο δωρεάν Γιαννάκη Αριστοδήμου) και το κυριότερο του εργο, ζ) Κατασκευή αμφιθεάτρου (εχουν αρχίσει οι εργασίες).
Στις εκλογές που διεξηχθησαν νικητής ανεδείχθη ο Κλεόβουλος Παπακώστας. Γεννήθηκε το 1952. Είναι κάτοχος πτυχίου στη διοίκηση επιχειρήσεων της ανώτατης σχολής Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών Αθηνών. Από το 1984 μέχρι το 1992 διετέλεσε μέρος της εκκλησιαστικής επιτροπής Χλώρακας. Από το 1989 μέχρι το 1994 διατέλεσε μέλος του Κοινοτικού Συμβουλίου Χλώρακας. Από 1995 μεχρι το 1996 διετελεσε μελος του διοικιτικου Συμβουλιου του ξενοδοχειου Άγιος Γεώργιος και είναι διευθυντικο στελεχος του ίδιου ξενοδοχείου.
1938 - Επιμορφωτικός σύλλογος
Άνθρωποι του πνεύματος που συνετέλεσαν στην ανάπτυξη της εκπαίδευσης στη Χλώρακα είναι ορισμένοι χωριανοί που με όρεξη και μεράκι μπήκαν μπροστάρηδες δημιουργώντας συλλόγους και σωματεία με μοναδικό σκοπό την προώθηση της πνευματικότητας και την δημιουργία κουλτούρας στη σκέψη όλων των νέων της κοινότητας.
Πρώτη φορά απο όλη την Πάφο, το 1938 ιδρύθηκε στη Χλώρακα «Επιμορφωτικός Σύλλογος» με σκοπό την προώθηση των γραμμάτων…
Ο Μιχάλης Μαχητής απο το Πολέμι και παντρευτηκε στη Χλώρακα και ανοιξε ενα καφενείο στη σημερινή οδό Σταύρου Μιχαήλ 6 και εκεί μεγάλωσε τα έξη παιδιά του. Τρεις απο τα παιδιά του, οι Σταύρος, Γιώργος και Ευρύς, σπούδασαν δάσκαλοι και οταν τελειωσαν, ιθέλησαν να ιδρύσουν ένα πολιτιστικό σύνδεσμο με σκοπό την επιμόρφωση των τότε Χλωρακιωτών. Με πρωτα μέλη τους Πετρή Γιωρκάτζη, Νίκολο Αδάμου, Αντώνη Μαυράντωνο, Ευστάθιο Ερωτοκρίτου και τα αδέλφια Νικόλα και Γεώργιο Λαππά, το 1938, έφτιαξαν τον Επιμορφωτικό σύλλογο. Για στέγη χρησιμοποίησαν το καφενείο του Χαρή του Γιώρκα. Ύστερα από τρία χρόνια λειτουργίας του όταν στις 14 του Απρίλη 1941 δρύθηκε επίσημα το ΑΚΕΛ, εντάχτηκαν στις τάξεις του.
1941 - ΑΚΕΛ Χλώρακας
Στις 14 του Απρίλη 1941 συγκαλέστηκε συνέλευση στη Σκαρίνου όπου αποφασίστηκε η ίδρυση του Ανορθωτικού Κόμματος του Εργαζόμενου Λαού (ΑΚΕΛ). Για προτεραιότητα έθεσε την καταπολέμηση του Χιτλερικού φασισμού κάτι που συνέπαιρνε τους Κύπριους αφου και αυτοί ένιωθαν υπόδουλοι του Εγγλέζικου φασισμού. Γι αυτό βρήκε μεγάλη απήχηση στους Κύπριους, το ίδιο συνέβηκε και στη Χλώρακα όπου με πρωτα τα μέλη του επιμορφωτικού συλλόγου Χλωρακας που ενώθηκαν με ην οργάνωση, τους ακολούθησε και ο μισός πληθισμός της κοινότητας. Ήταν κάτι το πρωτοφανές η αθρόα εγγραφή μελών στο κόμμα αυτό, η εξήγηση ήταν ότι το κόμμα του ΑΚΕΛ αντιπροσώπευε τον απλό φτωχό εργαζόμενο κόσμο.
Πρώτος γραμματέας του ΑΚΕΛ Χλωρακας ανελαβε ο Χαράλαμπος Κυπριανού, θέση την οποίαν κατείχε πανω απο δέκα χρόνια. Τον διαδέχτηκε ο Ευστάθιος Ευσταθίου, ύστερα ανελαβε ο Ανδρεας Πετρου, και μετά ο Γεώργιος Νικολάου. Απο το καφενείο του Χαρή το κόμμα μεταστεγάστηκε στο οίκημα του Χρίστου Κωνστάντινου, αργότερα στο καφενείο του Χαμπή του Φιλιππή, και το 1990 στο σημερινό οίκημα που είναι ιδιοκτησία του κόμματος του ΑΚΕΛ.
ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΌΝ ΙΔΡΥΜΑ Η ΑΝΑΓΓΕΝΝΗΣΙΣ
1942 - ΠΕΚ
Το 1942 συγκαλείται ιδρυτικό συνέδριο από τους αγρότες της Κύπρου στην Αθηαινου. Ο Χαράλαμπος Αζίνας φροντίζει σε αυτό να συμμετέχει από την Χλώρακα ο Κώστας Λεωνίδα (αργότερα Π/Κώστας), που αργότερα εξελέγει μέλος του Επαρχιακού Συμβου-λίου ολης της Πάφου. Ο πληθυσμός δέχτηκε μα μεγαλη χαρά την ίδρυση της ΠΕΚ, και σε όλη την ύπαιθρο και σε κάθε χωριό ιδρύθηκαν σύλλογοι με την επωνυμία ΠΕΚ (Παναγροτική Ένωση Κύπρου). Σύντομα η κίνηση της ΠΕΚ ήρθε σε αντιπαράθεση με τους Μορφωτικούς συλλόγους για λόγους ιδεολογικούς. Σταδιακά δημι-ουργήθηκαν σε όλα τα χωριά δυο τάσεις, δυο παρατάξεις, η Αριστερά και η Δεξιά, αντιμαχόμενες μεταξύ τους. Γραμματείς της ΠΕΚ Χλώρακας διετέλεσαν οι Νικόλας Μαυρονικόλας, Μενέλαος (Μέλιος) Ιωάννου Λιασίδης, ο Ανδρέας Αγγλογάλλος και Γεώργιος Χαραλάμπους Μαύρου.
Στο βιβλίο «Ιστορια των Ελληνικών γραμμάτων», ο συγγραφέας Ιερώνυμος Περιστιάνης, γράφει:
Προ της Αγγλικής Κατοχής δεν έλειτούργησε Κοινοτικον Σχολείον, άλλ' ούτε καί ίδιωτικόν κοινοτικον τοιούτον, και ο λόγος είναι διότι ή κοινότης προ της Κατοχής ήτο πολύ μικρά.
Ό Σοφοκλής Χατζή Γεωργίου, έτών 65 ό δούς ήμίν τας πληροφορίας, έμαθε τα Κοινά γράματα, ήτοι Παιδαγωγίαν, Όκτώηχον καί Άπόστολον παρα τω άδελφω του Χριστοδούλω Χ' Γεωργίου φοιτών έν οικία του εν ηλικία 12 ετών, ήτοι τω 1877. Εν καιρω γεωργικών εργασιών ήκολούθει τον διδάσκαλον εις τους αγρούς του και ό μαθητής καθήμενος εν τω μέσω του αγροϋ, εν ω ό διδάσκαλος ήσχολείτο, ανεγίγνωσκεν ή άπεστήθιζε το μάθημα του και ό διδάσκαλος διώρθωνε τα λάθη του. Έφοίυησεν ούτω επί 4 - 5 έτη ότε και ήδύνατο λα λέγη τον Από στολον έπ' εκκλησίας με το έκκλησιασηκον υφός. Άλλοι μαθηταί δεν έφοίτησαν εις τον άδελφόν του. Δεν ενθυμείται άλλον να διδάξη εις σχολείον εν τω χωρίω του, άλλ' όσοι έγνωριζον τα Κοινά έδίδασκον μόνον τους συγγενείς των.
1931 Α΄ Δημοτικό σχολείο
Κοντά στο ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου και δίπλα στο κοινοτικό στάδιο του χωριού βρίσκεται το δημοτικό σχολείο Χλώρακας. Πριν από την Αγγλική κατοχή (1878), δεν υπήρχε σχολείο. Οι μαθητές της Χλώρακας και της Έμπας φοιτούσαν στο ίδιο σχολείο, κάποτε στην Χλώρακα, κάποτε στην Εμπα.
Για αίθουσες τάξης χρησιμοποιούσαν το καφενείο του Χαρή του Γιώρκα, ακόμα και την προέκταση που υπήρχε παλιά (τώρα έχει χαλαστεί) στην Εκκλησία Χρυσοαιλεούσης. Επίσης το σπίτι του τότε κοινοτάρχη Χριστόδουλου Αζίνα χρησιμοποιήθηκε ως παρθεναγωγείο το οποίον λειτούργησε από το 1926 έως το 1934. Αργότερα χρησιμοποιήθηκε ως σχολείο επί μονίμου βάσεως ένα μακρινάρι που ήταν κτισμένο στην θέση που αργότερα κτίστηκε το ιδιόκτητο καφενείο του Κώστα Ταπακούδη. Το 1931 κτίστηκε το σημερινό Α' Δημοτικό σχολείο Αγίου Νικολάου, από τον χωριανό μας μάστορα κτίστη της πέτρας, ξακουστό Γεώργιο Χατζιούδη, και αποτελείτο από 2 αίθουσες και ένα μικρό γραφείο δασκάλου. Πρωτολειτούργησε το 1937 και πρώτος δάσκαλος- διευθυντής ήταν ο Αντώνιος Λιασίδης. Το παλιό σχολίο παραχωρήθηκε ως κατοικία στον δάσκαλο Χάμπο Αζίνα. Το 1946 αυτό αγοράστηκε από τον Κώστα Ταπακούδη ο οποίος το μετέτρεψε και το χρησιμοποίησε ως καφενείο. Αργότερα αυτό αγοράστηκε από την ΣΠΕ Χλώρακας και κτίστηκε σ αυτό το σημερινό κεντρικό οίκημα της. (Από το βιβλιο του Χρίστου Μ. Μαυρεση, «Χλώρακα ιστορικη και λαογραφικη μελετη»)
Γεννήθηκε στη Χλώρακα, σπούδασε δάσκαλος και διορίστηκε στη Χλώρακα με ετήσιο μισθό £30. Γεννήθηκε το 1888 και υπηρέτησε για πολλά χρόνια το σχολείο της Χλώρακας. Η προσφορά του στην κοινότητα την εποχή εκείνη ήταν πολύ σημαντική. Όλοι τον θυμούνται ως ένα πολύ αυστηρό, αλλά καλό δάσκαλο. Ήταν άνθρωπος πολύ δραστήριος και αρθρογραφούσε πολλές φορές σε εφημερίδες και περιοδικά με το ψευδώνυμο Στάμης.
1940 – 1946, Δάσκαλος Χαραλαμπος Αζινας
1947 – 1951, Δάσκαλος Γεώργιος Ιωάννου
1952 – 1954, δάσκαλος Γ. Ταπακουδης
Γεννήθηκε στη Χλώρακα στις 6 Ιουλίου 1931 και διαμένει μόνιμα στην Πάφο..
Συμπλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Πάφο και αποφοίτησε από το Διδασκαλικό Κολλέγιο Μόρφου τι 1951. Μετεκπαιδεύτηκε το 1969 στην εκπαιδευτική τεχνολογία, το 1973-74 στη διδασκαλία της Αγγλικής γλώσσας και το 1979-80 στην εκπαιδευτική διοίκηση σε Πανεπιστήμια της Αγγλίας. Κατέχει τους τίτλους Dipl.Ed., M.Sc. και Ph.D. Ανήλθε όλες τις βαθμίδες της ιεραρχίας στη δημοτική εκπαίδευση. Διατέλεσε Επιθεωρητής Δημοτικών σχολείων, και ήταν υπεύθυνος του Επαρχιακού γραφείου Πάφου. Υπήρξε για πολλά χρόνια μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της οργάνωσης επιθεωρητών Δημοτικής εκπαίδευσης. Εργάστηκε ως δάσκαλος / διευθυντής στην Πάφο και σε πολλές κοινότητες. Κατά τη δεκαετία του 1970 αποσπάστηκε στη νεοϊδρυθείσα Υπηρεσία εκπαιδευτικής Ραδιοφωνίας / Τηλεόρασης του υπουργείου παιδείας όπου εργάστηκε για σειρά ετών για την καθιέρωση του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης ως μέσον διδασκαλίας στα σχολεία της Κύπρου.
Δημοσίευσε σειρά άρθρων και βιβλίων μεταξύ των οποίων ένα βιβλίο στα Ελληνικά «Οδηγό Μουσείου για μαθητές» για την Παναγιά γενέτειρα του Μακαρίου, και 4 άλλα στα Αγγλικά με περιεχόμενο εκπαιδευτικό, παιδαγωγικό, ψυχολογικό.
Πήρε μέρος σε πολλά τοπικά και διεθνή εκπαιδευτικά συνέδρια. Από υπεύθυνη θέση βοήθησε στην αποκατάσταση των προσφύγων μετά τα τραγικά γεγονότα του 1974. Η συμμετοχή του σε πολλά φιλανθρωπικά ιδρύματα, όπως στην επιτροπή για τα δικαιώματα του παιδιού και στην επιτροπή για την ευημερία και προστασία ηλικιωμένων υπήρξε πολύ αποτελεσματική.
Το ενδιαφέρον του και η δράση του για την πολιτική ζωή του τόπου υπήρξε πάντοτε μεγαλη. Πρωτοστατούσε και συνέδεε πάντοτε τη ζωή του με την όλη πνευματική, πολιτιστική και κοινωνική ζωή της πόλης και της επαρχίας της Πάφου.
Τον Σεπτέμρη του 1977 προαχθηκε σε επιθεωρητή γενικών μαθημάτων, και από το υπουργείο Παιδείας όπου ήταν αποσπασμένος για 7 χρόνια στην εκπαιδευτική ραδιοφωνία / τηλεόραση, μετατέθηκε στην Πάφο. Εργάστηκε για 7 χρόνια ως επιθεωρητής και 7 χρόνια ως Επαρχιακός επιθεωρητής Πάφου. Αφυπηρέτησε το 1991.
Το 1983 οι τεχνικές υπηρεσίες του υπουργείου παιδείας είχαν αποφασίσει να κατεδαφίσουν το κλασσικού τύπου σχολικό κτίριο για να κτιστεί καινούργιο προς κάλυψη των στεγαστικών αναγκών. Μόλις το πληροφορήθηκε ο Χριστόδουλος Λαουρης, χρησιμοποιώντας την ανώτερη θέση του και τις διασυνδέσεις του, κατάφερε ώστε το υπουργείο Παιδείας να αλλάξει αυτή την απόφαση, και έτσι να γλιτώσει το ωραίο κτιριακό συγκρότημα το οποιον υπάρχει έως σήμερα. Στο δημοτικό σχολείο αυτό, ο Χριστόδουλος Λαούρης φοίτησε για έξι χρόνια (1937 - 43), δίδαξε για τρία χρόνια (1954 - 57), και το επισκεπτόταν ως επιθεωρητής για δεκατέσσερα χρόνια (1977 - 1991).
Το 1980 όταν ο τότε προεδρος Βασιλείου επισκέφτηκε τη Χλωρακα, σε αίτημα του τότε κοινοτάρχη όπως δοθεί Τουρκοκυπριακή γη στη Λεμπα για να χτιστεί κοινοτικό νηπιαγωγείο και δεύτερο Δημοτικό σχολείο, τους απάντησε ότι αυτό είναι αδύνατο, γιατί αυτή η γη θα δοθεί στους Πρόσφυγες. Όμως και πάλιν ο Χριστόδουλος Λαουρης με παρέμβαση του μαζί με άλλους χωριανούς στον υπουργό Εσωτερικών κ. Βενιαμίν, κατάφερε μέσα σε ένα μήνα να παραχωρηθούν στην κοινότητα της Χλωρακας 12 σκάλες, όπου μέσα σε αυτές είναι τώρα κτισμένα το νηπιαγωγείο και το Β Δημοτικό Σχολείο.
Ο Χριστόδουλος Λαουρης για την όλη του δράση τιμήθηκε και βραβεύτηκε σε εκδήλωση που έλαβε χώρα στο ξενοδοχείο Άγιος Γεωργιος από το Σύνδεσμο γονέων και τις αρχές της γενέτειρας του Χλώρακας.
Σπούδασε στην Φιλοσοφική σχολή Αθηνών, καθώς και στην Μαρσάλειο Παιδαγωγική ακαδημία. Δούλεψε ως δημοδιδάσκαλος για τέσσερα χρόνια, και μετά σαν καθηγητής Ιστορίας στα Γυμνάσια. Έλαβε μέρος στο αγώνα της ΕΟΚΑ σαν μέλος σε μαχητικές ομάδες κρούσεως στη Χλώρακα. Τιμήθηκε για την προσφορά του στον αγώνα απο την κυβέρνηση, η οποία του απένειμε το μετάλλιο τιμής της ΕΟΚΑ.
Μετα την αφυπηρετηση του έγραψε το ιστορικό βιβλίο ¨Οι Παρτιζάνοι της Κύπρου¨που καταπιάνεται σε αυτό με τις εμπειρίες του στον αγώνα της ΕΟΚΑ..
Ο Νίκος Πενταράς γεννήθηκε στη Χλώρακα της επαρχίας Πάφου το 1949. Εκτός από την προσφορά του στην Κυπριακή Εκπαίδευση, την οποία υπηρέτησε από τη θέση του απλού δασκάλου μέχρι τη θέση του Πρώτου Λειτουργού Εκπαίδευσης, έχει εκδώσει και τα ακόλουθα δέκα βιβλία:
«Ώρες Πολέμου» (ποίηση) (1975)
«Μηνύματα» (ποίηση) (1981)
«Περιστέρι μου ξεκίνα» (ποίηση για παιδιά) (1987)
«Η Τρίτη Απόφαση» (ποίηση) (1988)
«Επάνοδος» (ποίηση) (1992)
«Φως εκ Φωτός» (ποίηση) (1994)
«Ποιήματα» (ποίηση) (1995)
«Ο Εκπαιδευτικός απέναντι στο Αναλυτικό Πρόγραμμα: Ελεύθερος Πολιορκημένος;» (μελέτη) (2004)
«Σε κάθε μπαλκόνι και ένα χελιδόνι» (μυθιστόρημα, που απευθύνεται σε παιδιά και νέους) (2007)
«Στη μοναξιά του φεγγαριού» (ποίηση) (2009).
Λογοτεχνικά έργα του, τόσο πεζά, όσο και ποιητικά, έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά, έχουν ανθολογηθεί σε ανθολογίες και σχολικά ανθολόγια και έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά και ρωσικά.
Ένας άλλος τομέας με τον οποίο ασχολείται είναι η κριτική-παρουσίαση νέων εκδόσεων. Στο παρελθόν, (1989-1991), είχε μόνιμη στήλη σε κυπριακή εφημερίδα για την κριτική-παρουσίαση νέων εκδόσεων και συνεργαζόταν παράλληλα και με το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου για το ίδιο θέμα. Έχει παρουσιάσει μέχρι σήμερα εκατοντάδες νέες εκδόσεις βιβλίων ποικίλου περιεχομένου.
Στις 26 Μαΐου 2000, η Παγκύπρια Ένωση Συγγραφέων, σε ειδική εκδήλωση, του απένειμε τιμητική πλακέτα για την προσφορά του στα Κυπριακά Γράμματα.
1961 Δάσκαλος Χριστόδουλος Χ. Λεωνίδα Σιαμμάς
Στην Κύπρο πραγματοποιούνται παγκύπριοι έρανοι και μεγάλα χρηματικά ποσά στέλνονται στην Ελλάδα. 1000 Ελληνοκύπριοι μέσω Αλεξάνδρειας φτάνουν στην Ελλάδα και κατατάσσονται στο ελληνικό στρατό. Δυο εξ αυτών, ήσαν Χλωρακιώτες, οι Νεόφυτος Σιαμμάς και Νικόλαος Εύζωνας.
Περίπου 3.000 Κύπριοι κατετάγησαν ως εθελοντές και πολέμησαν το 1912-19113 στους Βαλκανικούς πολέμους στα διάφορα μέτωπα της Μακεδονίας και της Ηπείρου.
Ανάμεσα τους περιλαμβάνονται και πολλά σημαίνοντα πρόσωπα της κυπριακής κοινωνίας, όπως ο δήμαρχος Λεμεσού Χριστόδουλος Σώζος, ο μητροπολίτης Κιτίου Μελέτιος Μεταξάκης, ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος Μυριανθεύς, ο δημοσιογράφος και βουλευτής της Λάρνακας Ευάγγελος Χατζηιωάννου. Μεταξύ τους και ένας απλός χωρικός από τη Χλώρακα.
Ήταν ο Νεόφυτος (Φυτός) Χριστοδούλου Σιαμμας που γεννήθηκε το 1891, και το επάγγελμα του ήταν βοσκός. Η οικογένεια του καταγόταν από την Μικρά Ασία. Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους και υπηρέτησε ως ημιονηγός. Πληγώθηκε από σφαίρα σε μάχη.
Το αρχικό του όνομα ήταν Νικόλαος Χριστοδούλου, αλλά μετά τους Βαλκανικούς πολέμους το άλλαξε θέλοντας να το φέρει ώς όνομα τιμής.
Σε ηλικία 17 ετών κατετάγη στον ελληνικό στρατό και πολέμησε στους Βαλκανικούς πολέμους για την υπεράσπιση του Ελληνικού Έθνους. Κατ αρχάς κατατάχτηκε σε ένα από τα τάγματα των Ευζώνων που πολέμησαν στην Βόρεια Ελλάδα. Μετά την ηρωική απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης πέρασε στα Λεχενά, Δοϊράνη, Κιλκίς και σε άλλες περιοχές.
Μετά τους Βαλκανικούς επέστρεψε στην Πάφο όπου και παντρέυτηκε κάνοντας 8 παιδιά.
Πέθανε σε ηλικία 80 χρονών. Λίγο πριν τον θάνατο του ζήτησε να θαφτεί με την φουστανέλα του τσολιά.
Συγκεκριμένη οδός στην Πάφο πήρε το όνομα του ως ένδειξη τιμής και μνήμης.
Σε ηλικία 17 ετών κατετάγη στον ελληνικό στρατό και πολέμησε στους Βαλκανικούς πολέμους για την υπεράσπιση του Ελληνικού Έθνους. Κατ αρχάς κατατάχτηκε σε ένα από τα τάγματα των Ευζώνων που πολέμησαν στην Βόρεια Ελλάδα. Μετά την ηρωική απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης πέρασε στα Λεχενά, Δοϊράνη, Κιλκίς και σε άλλες περιοχές.
Μετά τους Βαλκανικούς επέστρεψε στην Πάφο όπου και παντρέυτηκε κάνοντας 8 παιδιά.
Πέθανε σε ηλικία 80 χρονών. Λίγο πριν τον θάνατο του ζήτησε να θαφτεί με την φουστανέλα του τσολιά.
Συγκεκριμένη οδός στην Πάφο πήρε το όνομα του ως ένδειξη τιμής και μνήμης.
Το 1905 ιδρύθηκαν οι πρώτες Συνεργατικές Τράπεζες στην Πάφο. Στις αρχές της δεκαετίας 1910 εμφανίζονται οι πρώτοι σοσιαλιστικοί πυρήνες, εργατικές Συντεχνίες και Αγροτικοί Σύλλογοι σε βασικά χωριά αρχικά, και ύστερα Παγκύπρια.
Το 1939 Ιδρύεται η ΣΠΕ Χλώρακας και πρώτη επιτροπή αναλαμβάνουν οι Αντώνης Λιασίδης (πρόεδρος), Θεόδωρος Ττοουλιάς, Χ΄ Κλεόβουλος Μιχαήλ, Νικόλας Αζίνας και ο Νικόλας Γεωργίου.
Γραμματέας διορίζεται ο Χαράλαμπος (Χάμπος) Αζίνας ο οποίος υπηρέτησε μέχρι το 1946. Τον διαδέχεται ο Θουκυδίδης Ιωάννου μέχρι το 1961. Έπειτα διορίστηκε ο Κυριάκος Λεωνίδα μέχρι το 1976, και ακολούθως ο Γεώργιος Λαούρης.
Χαράλαμπος (Χάμπος) Αζίνας ο οποίος υπηρέτησε μέχρι το 1946
Θουκυδίδης Ιωάννου μέχρι το 1961
Γεννήθηκε στη Χλώρακα το 1923 και πέθανε το 1984. Διετέλεσε στην τοπική επιτροπή της ΠΕΚ Χλώρακας, καθώς και πρώτος πρόεδρος του Ακρίτα του οποίου ήταν ιδρυτής μαζί με τους Κώστα Πενταρά, Ανδρέα Χ΄Κλεοβούλου και τον Ευθύβουλον Ευσταθίου.
Υπήρξε γραμματέας της ΣΠΕ Χλώρακας για δεκαπέντε χρόνια η οποία επί θητείας του απέχτησε καλή φήμη σε όλη την Πάφο, έτσι που πάρα πολλοί Τουρκοκύπριοι από την Επισκοπή Λεμεσού, τα Μανδριά και την Τίμη της Πάφου, έγιναν πελάτες της.
Γεώργιος Λαούρης Πατσαλιού Γραμματέαςμέχρι το 2014
Στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο 33.000 Κύπριοι κατετάγησαν στο Κυπριακό σύνταγμα υπό την διοίκηση Άγγλων, ως εθελοντές για να πολεμήσουν τούς Γερμανούς μετά απο υπόσχεση που έδωσαν σε αυτους οι Βρετανοί αποικιοκράτες ότι με τη λήξη του πολέμου θα έδιναν ελευθερία στην Κύπρο. Η Χλώρακα εκτός των εθελοντών στρατιωτών προσέφερε και χρήματα τα οποία εμαζεύοντο από εράνους και στους οποίους οι κάτοικοι έδιναν απλόχερα από το υστέρημα τους. Την εποχή εκείνη ο πληθυσμός της Χλώρακας ήταν περιπου 800 κάτοικοι. Εξ αυτών κατετάγησαν 30 χωριανοί, εκ των οποίων οι 12 υπηρέτησαν στην Κύπρο, ενώ οι υπόλοιποι σε διάφορες χώρες όπως Αίγυπτο, Παλαιστίνη, Λιβύη Ιταλία. Μερικοί έλαβαν μέρος σε μάχες, και ορισμένοι πληγώθηκαν. Στην Κύπρο υπηρέτησαν οι Νίκος Γέρος, Κώστας Όθωνος, Ανδρέας Γεωργίου Σοφοκλέους, Αντώνης Χ. Πάφιος, Νικόλας Σοφοκλέους, Αντωνάκης Χατζιούδης, Νεόφυτος Χρ. Μαυρέσιης, Νικόλας Αναξαγόρα, Χαράλαμπος Βασιλείου, Κώστας Ευσταθίου Κυρηναίας, Σάββας Αχιλλέας, Ανδρέας Γεωργίου. Στην Ιταλία έλαβαν μέρος οι Χαρίλαος Χαραλάμπους Μάντης, Νικόλας Παναγιώτου Αλακάτης, Ανδρέας Κουρσάρος, Κυριάκος Αλέξη, Χαράλαμπος Χ’ Αχιλλέας, Γεώργιος Σιέλης, Κώστας Αλέξη, Γεώργιος Σεργίου, Γεώργιος Πολεμίτης και Χρίστος Γεωργίου Πεγειώτης. Στην Αίγυπτο υπηρετήσαν οι Αντώνης Γεωργίου, Νικόλας Ιωάννου, Χριστόδουλος Βασιλείου και Κώστας Δημητρίου Ασπρος. Υπηρέτησε επίσης στην Αίγυπτο και Ιταλία ο Μενέλαος Αριστείδου, στην Αίγυπτο και Παλαιστίνη ο Θεόδωρος Σοφόκλη, στην Ιταλία και Αίγυπτο ο Ιωάννης Χ. Αζίνας, και τέλος σε Λιβύη και Αίγυπτο υπηρέτησε ο Χαράλαμπος Κ. Ταπακούδης.
Μετα την λήξη του Β Παγκοσμίου πολέμου οι Άγγλοι δεν έδωσαν την αυτοδιάθεση που υπεσχέθησαν στον λαό της Κύπρου, η καταπίεση συνεχίστηκε, έτσι με αρχηγό την Εθναρχία υπο του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄, ξεκίνησε ο ένοπλος αγώνας της ΕΟΚΑ ο οποίος άρχισε από τις ακτές της Χλώρακας με την αποβίβαση του στρατιωτικού αρχηγού Διγενή στην ακτή της Αλυκής, και την εκφόρτωση του πρώτου οπλισμού που χρησιμοποιήθηκε για τον σκοπό αυτό, στην ακτή «Βρέξη».
Σύσσωμος όλος σχεδόν ο πληθυσμός της κοινότητας έλαβε μέρος, ή βοήθησε ώστε να επιτύχει ο αγώνας ο οποίος διήρκησε 4 έτη, και μετά την επιτυχή του έκβαση επέφερε τις Συμφωνίες της Ζυρίχης.
Εκτος απο τους απλούς κατοίκους που όλοι ανεξαιρέτως βοήθησαν με τον τρόπο τους είτε παρέχοντας τρόφιμα ή κάλυψη, είτε απλώς υποστηρίζοντας τον αγώνα, πολλοί ξεχώρισαν για τη μεγάλη τους προσφορά, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο.
Αυτοί που ξεχώρισαν, που συνελήφθησαν ή βασανίστηκαν ή καταδιωκόμενοι βγήκαν αντάρτες, είναι γραμμένοι κατά αλφαβιτική σειρά στο επίσημο μητρώο της Κυπριακής Κυβέρνησης ως εξής:
Αγησιλάου Νικόλαος, Αζίνα Αντιγόνη (Π/Κλεοβούλου), Αζίνα Θεοδούλα (Πενταρά), Εύζωνα Παναγιώτα Ν, Αζίνας Ανδρέας Ανδρούτσος, Αζίνας Γιώρκος, Αζίνας Ιωάννης, Αζίνας Νικόλαος Χ, Αζίνας Χαράλαμπος, Ανδρέου Χαράλαμπος (Αγγλογάλλος), Ανδρέου Μαρούλλα Αγγλογάλλου, Αντωνίου Ανδρέας Π, Άσπρος Γεώργιος, Βέργας Γεώργιος, Βέργα Αναστασία Λιασίδου, Γέρος Νίκος, Γεωργίου Χαράλαμπος, Γεωργίου Χρύσανθος, Εύζωνας Ανδρέας, Εύζωνας Χριστάκης Ν, Ευσταθίου Παναγιώτης (Σπόντας), Ζηνιέρης Δημήτρης, Θουκυδίδης Γιαννάκης, Κυριάκου Χρύσανθος (Κόμματος), Κ/Ντίνου Μηχαήλ, Λεωνίδα Γεώργιος Χριστοδούλου (ή Γιωρκούιν), Λεωνίδα Κώστας (αργότερα Π/Κώστας), Λεωνίδα Νικόλας Λουρικός, Λεωνίδα Χαράλαμπος Μαύρος, Λεωνίδα Ανδρέας Κώστα (αργότερα Π/Ανδρέας Π/Κώστα), Λεωνίδα Γεώργιος Κώστα (αργότερα Κόκος Π/Κώστας), Λιασίδης Γεώργιος Ιωάννου, Λιασίδης Κώστας Ιωάννου, Μαυρονικόλας Ανδρέας Γεωργίου, Μαυρονικόλας Αντώνης Χ' Ευσταθίου, Μαυρονικόλας Κυριάκος Γ, Μαυρονικόλας Νικόλας Γ, Μαυρονικόλας Νίκος Χαρ, Μενελάου Ανδρέας Κουρούσιης, Μιχαήλ Ζαχαρίας, Π/Αντώνης Ιωάννου (Λιασιδης), Π/Αντωνίου Ανδρέας, Π/Αντωνίου Μιχαλάκης, Π/Αντωνίου Χαράλαμπος (αργότερα Π/Χαμπής), Π/Ευαγόρου Κυριάκος, Π/Ευαγόρου Μαρία Π/Κλεοβούλου, Π/Κλεοβούλου Αφρούλλα, Π/Κλεοβούλου Γεώργιος, Π/Κλεοβούλου Χαράλαμπος Γ, Παφίτης Χρύσανθος, Πενταρά Αναστασία (Αζίνα) Χαραλάμπους, Πενταράς Χαράλαμπος, Πενταρά Βρυώνα Χρ, Πενταρά Γρηγορία (Γληορού) Κ, Πενταρά Γεώργιος Ν, Πενταράς Κώστας, Πενταράς Νικόλας Κ, Πενταράς Χριστόδουλος Ν, Σπύρου Ανδρέας, Σπυρου Γεωργιος., Σπυρου Δημητρης Γ., Ταπακουδης Γεωργιος, Ταπακουδης Νικολαος, Τουμπας Σταυρος Ν, Χαραλάμπους Ανδρέας Χ, Χαραλέμπους Γεώργιος Χ, Χαραλάμπους Ελένη Δημοσθένους, Χ'Αντώνη Λεωνίδας, Χλωρακιώτης Νικόλαος, Χλωρακιώτης Σταύρος.
Ειδικότερα ξεχώρισαν:
Αζινας Ανδρέας Ανδρούτσος Ιδρυτής της Α΄ ομάδας, που απετελεσε τον πρώτο πυρήνα της ΕΟΚΑ στη Χλωρακα.
Ο Ανδρέας Αζίνας άλλως Ανδρούτσος, ήταν εκ των πρώτων μυηθέντων στην ΕΟΚΑ. Ήταν ο σύνδεσμος Μακαρίου - Γρίβα και της ομάδας της Χλώρακας.
Υπεύθυνος σε ομάδες στήριξης (εισαγωγή οπλισμού) στην Κύπρο και στην Ελλάδα. Είχε τα ψευδώνυμα Τριπτόλεμος και Μενέλαος. Μια απο τις σημαντικότερες προσωπικότητες της περιόδου του αγώνα και γενικότερα της σύγχρονης ιστορίας. Σπούδασε γεωπόνος με υποτροφία στην Αγγλία και επιστρέφοντας το 1949 αναμιγνύεται στην ΠΕΚ, και εργάζεται για την εκλογή του Μακαρίου στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο. Το 1952 μυείται στην ΕΟΚΑ απο τους αδελφούς Λοιζίδη. Ήταν ο σύνδεσμος μεταξύ ΕΟΚΑ και Μακαρίου - Εθναρχίας. Γυρνούσε ανά την Κύπρο με σκοπό να εντοπίζει γνήσιους πατριώτες και να τους μυεί στην ΕΟΚΑ.Ένας εξ αυτών ήταν ο Γρηγόρης Αυξεντίου. Διορίστηκε απο τον Μακάριο ως γραμματέας της ΠΕΚ ώστε να έχει την ευχέρεια να ταξιδεύει σε όλη την Κύπρο και στο εξωτερικό χωρίς να κινεί υποψίες. Διηύθυνε τον αγώνα στο εξωτερικό μέχρι τέλους, και υποστηρίζει ότι ο κατάπλους του πλοιαρίου "Άγιος Γεώργιος" στη Χλώρακα προδόθηκε απο οπαδούς του Γρίβα στην Αθήνα οι οποίοι ήσαν επιφορτισμένοι να σχεδιάζουν την αποστολή οπλισμού στο νησί, και όταν το έμαθε ο Μακάριος τους απέπεμψε και έστειλε τον ίδιο για να αποστέλλει τα οπλα.
Μετά την ανακήρυξη της Δημοκρατίας διορίζεται από τον Μακάριο ως υφυπουργός Γεωργίας και Φυσικών Πόρων. Αργότερα τον ίδιο χρόνο αναλαμβάνει την διοίκηση του Συνεργατικού κινήματος, και διορίζεται διοικητής Συνεργατικής ανάπτυξης θέση την οποία κατείχε μέχρι το 1980.
Από αυτή τη θέση προωθεί τα συμφέροντα των Αγροτών σε μεγάλο βαθμό καταχτώντας το κίνημα σε οικονομικό κολοσσό ενώ ο ίδιος αποκτά τεράστια πολιτική δύναμη, σε σημείο να είναι ο 2ος τη τάξη ισχυρότερος άνδρας στην Κύπρο. Από αυτή του τη θέση βοηθεί αρκετούς συγχωριανούς μας ειτε διορίζοντας τους στον Συνεργατισμό, ειτε σε άλλες Κυβερνητικές δουλειές.
Αζινας Ιωαννης 1954 μέλος της πρωτης ομαδας που απετελεσε τον πυρινα της οργανωσης.
Αυτη η ομαδα το πασχα του 1954 παρελαβε τον πρωτο οπλισμο, και αργοτερα στην περιοχη της Αλικης παρελαβε τον Γριβα Διγενη. Ηταν μελος σε μαχητικες ομαδες (κρουσεως) στη Χλωρακα. Μη συλληφθεις.
Η πρωτη ομαδα που απετελεσε τον πυρινα της οργανωσης. Αυτη η ομαδα το πασχα του 1954 παρελαβε τον πρωτο οπλισμο, και αργοτερα στην περιοχη της Αλικης παρελαβε τον Γριβα Διγενη. Φιλοξενησε στο σπιτι του τον αρχηγο Διγενη μολις αυτος αφιχθηκε στην Κυπρο στις 10 Νοεμβριου 1954.Ειχε το ωευδονυμο Ατλας. Υπηρξε πολιτικος κρατουμενος.
Ανδρέου Χαράλαμπος (Αγγλογάλλος).
Μέλος σε ομάδες στήριξης (σύνδεσμος, μεταφορά και απόκρυψη οπλισμού) στη Χλωρακα. Πολιτικός κρατούμενος.
Γεννήθηκε το 1924 και πέθανε το 1986. Παιδί απο φτωχή οικογένεια ορφάνεψε σε ηλικία 9 ετών, για αυτό η μητέρα του σταμάτησε απο το σχολείο για να δουλέψει και να προσφέρει στην οικογένεια. Ήταν φιλόπατρις, γι αυτό με την έναρξη του αγώνα έδωσε αμέσως τον ιερό όρκο παρόντων του αρχηγού Διγενή, του Νικόλα Μαυρονικολα, του Ζαχαρία Γεωργίου, του Γεώργιου Ταπακουδη, του Μιχαλακη Παπαντωνίου και άλλων αγωνιστών. Ήταν παντρεμένος με 5 παιδιά. Όταν αργά τη νύχτα όλοι κοιμόνταν, σε μια κάμαρη του σπιτιού του μαζί με άλλους κάθε βράδυ κατασκεύαζαν βόμβες. Τις χρησιμοποιούσαν εναντίον των Άγγλων στρατιωτών που περνούσαν απο τη Χλωρακα με προορισμό τον Κόλπο των Κοραλλίων. Αυτό συνεχιστηκε για καιρό, ώσπου μετά απο πληροφορίες οι Άγγλοι τον συνέλαβαν μαζί με άλλους και τους οδήγησαν στα κρατητήρια. Όταν αποφυλακίστηκε, στις μετέπειτα έρευνες των Άγγλων στο σπίτι του, σαν πρώην κατάδικος, συμπεριφέρονταν σε αυτόν πολύ άσχημα, τον χτυπούσαν βάναυσα με τα όπλα τους και τον έβριζαν. Μια φορά που είχε αγκαλιά την μικρη του κόρη, οι Άγγλοι δεν τον χτύπησαν απο ευαισθησία προς το μικρό μωρό. Απο τότε όποτε οι Άγγλοι στρατιώτες τον επισκέπτονταν, έπαιρνε αγκαλιά την μικρή του κόρη, έτσι με αυτό τον τρόπο γλύτωνε το ξύλο. Άλλα του καθήκοντα στην οργάνωση ήταν να εκπαιδεύει τους νεοενταχθέντες αγωνιστές στην οργάνωση στον χειρισμό των όπλων. Επίσης μετέφερε όπλα και πυρομαχικά συνήθως μέσα σε κοφίνι καμουφλαρισμένα και σκεπασμένα συνήθως με φασόλια. Μια φορά τον σταμάτησε για έρευνα ο Τούρκος επικουρικός Αυτουλής, αλλά δεν υποψιάστηκε τίποτα και έτσι τον άφησε να φύγει. Τον επικουρικό αυτόν τον εκτέλεσε η οργάνωση ύστερα απο 2 μέρες γι αυτή του την εμμονή να ερευνά εξονυχιστικά όλους τους Ελληνοκύπριους. Ο αγωνιστής που τον σκότωσε συνελήφθηκε γι αυτό το λόγο και φυλακίστηκε.
Γεννήθηκε το 1920 και νεαρός παντρεύτηκε και εγκαταστάθηκε στην Κυθραία μέχρι την Τούρκικη εισβολή, οπότε επέστρεψε με την οικογένεια του πίσω στην Πάφο. Ήταν μέλος της ΕΟΚΑ, και γνώριζε την τοποθεσία ενός των κρησφυγέτων του Αυξεντίου. Όταν κάποιος συντοπίτης προδότης των Άγγλων κατάφερε να εισχωρήσει στις τάξεις της ΕΟΚΑ, ο Χρύσανθος ήταν αυτός που ειδοποίησε τον Αυξεντίου να φύγει να γλυτώσει. Τα γεγονότα είχαν ως εξής: Σε μια παράσταση θεάτρου, οι Άγγλοι συνέλαβαν κάποιον Κύπριο, και τον ξυλοκόπησαν τάχατες σχεδόν μέχρι θανάτου, και ύστερα τον μετέφεραν στο νοσοκομείο όπου τον εγκατέλειψαν. Ήταν ένας τρόπος που έπεισε τον Αυξεντίου ότι ήταν πατριώτης, και τον δέχτηκε στην οργάνωση. Ο Αυξεντίου τον κάλεσε στο κρησφύγετο του, και του έδωσε διαταγή να εκτελέσει έναν προδότη του αγώνα. Αυτός αντί να τον σκοτώσει όταν πήγε σπίτι του, κάθισαν μαζί και άρχισαν να τρωγοπίνουν. Όμως άλλοι αγωνιστές που παρακολουθούσαν, κατάλαβαν ότι ήταν και αυτός προδότης αφου αντί να τον εκτελέσει, διασκέδαζε μαζί του. Πήγε ο Χρύσανθος αμέσως στο κρησφύγετο, και ενημέρωσε τον Αυξεντίου, ο όποιος κατά την διάρκεια της νύχτας εγκατέλειψε το κρησφύγετο, γλυτώνοντας έτσι τη σύλληψη απο τους Εγγλεζους την επόμενη μέρα, όταν αυτοί επέδραμαν για να τον συλλάβουν ύστερα που τους πληροφόρησε ο προδότης.
Ο Ανδρέας Εύζωνας γεννήθηκε στην Πάφο το 1940. Μετά τις γυμνασιακές του σπουδές εργάστηκε για δύο χρόνια δημόσιος υπάλληλος και στη συνέχεια πήγε στην Αθήνα όπου σπούδασε Νομικά στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ 55 -59 υπηρέτησε στις τάξεις της οργάνωσης με το ψευδώνυμο "Μάνος". Το 1958 συνελήφθη από τους Άγγλους και υπέστη φρικτά βασανιστήρια. Για δύο μήνες αγνοείτο η τύχη του.
Το 1961 αναχώρησε στην Αθήνα για σπουδές στη Νομική Σχολή. Διέκοψε τις σπουδές του το 1963, όταν άρχισε η τουρκοκυπριακή ανταρσία, εγκατέλειψε το πανεπιστήμιο και ήλθε στη Κύπρο όπου υπηρέτησε στα φυλάκια αντιπαράταξης. Στη συνέχεια επέστρεψε στις σπουδές του ενώ παράλληλα εκπαιδεύτηκε στη στρατιωτική τέχνη σε διάφορα στρατόπεδα της Ελλάδας. Το καλοκαίρι του 1964 εγκατέλειψε και πάλι το πανεπιστήμιο και ήλθε στη Κύπρου μαζί με την Ελληνική Μεραρχία την οποία συνόδευε ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας - ΔΙΓΕΝΗΣ. Κατά την παραμονή του στη Κύπρο υπηρέτησε σαν εκπαιδευτής στην εθελοντική εθνοφρουρά και ακολούθως επέστρεψε πίσω στην Αθήνα όπου περάτωσε τις πανεπιστημιακές του σπουδές και πήρε το πτυχίο Νομικής. Μετά την άφιξη του στη Κύπρο υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία.
Από το 1967 ασκεί το δικηγορικό επάγγελμα στη Πάφο. Μαζί με άλλους συναγωνιστές του ίδρυσαν το 1968 το Σύνδεσμο Αγωνιστών Πάφου του οποίου διετέλεσε Επαρχιακός οργανωτικός Γραμματέας στα επόμενα τρία χρόνια. Ήταν ο πρωτεργάτης της οργάνωσης του Ενιαίου κόμματος στη Πάφο και υπήρξε επαρχιακός γραμματέας του για έξι συνεχή χρόνια και μέλος πολλών σωματείων και οργανώσεων. Ήταν βασικό ιδρυτικό στέλεχος του Δημοκρατικού Συναγερμού το 1976 και ο επαρχιακός γραμματέας του κόμματος για δέκα συνεχή χρόνια μέχρι το 1986. Υπήρξε μέλος της πολιτικής επιτροπής και του Ανωτάτου Συμβουλίου του κόμματος υπό τη σημαία του οποίου κατήλθε ως υποψήφιος βουλευτής Πάφου κατά τις βουλευτικές εκλογές του 1981 και 1985. Διετέλεσε μέλος του Παγκύπριου Δικηγορικού Συμβουλίου για 14 χρόνια και μέλος του Νομικού Συμβουλίου. Διετέλεσε επίσης Πρόεδρος της Αρχής Αδειών για 6 χρόνια.
Ο Χριστάκης Ευζωνας ορκίστηκε στην ΕΟΚΑ από τον ομαδάρχη Κώστα Λεωνίδα αργότερα Παπακώστα μετά την άφιξη του Διγενή στη Χλώρακα. Έλαβε μέρος στην εκφόρτωση του πλοιαρίου "Άγιος Γεωργιος" στην ακτή "Ροδαφίνια" στις 25 Ιανουαρίου 1955. Συνελήφθη μαζί με τα άλλα μέλη της ομάδας, δικάστηκε και καταδικάστηκε στις 06/05/1955 σε 3 έτη φυλάκιση.
Στη φυλακή εργαζόταν στο μαγειρείο και στην αποθήκη των τροφίμων. Απο εκεί είχε την ευχέρεια να κινείται πιο άνετα σε όλη τη φυλακή για την παραλαβή τροφίμων σε όλους τους καταδίκους και έτσι μπορούσε να βοηθά πολλούς συναγωνιστές καταδίκους που ήταν τιμωρημένοι, μυστικά από τους δεσμοφύλακες. Τους έδινε διάφορα τρόφιμα διότι η τιμωρία τους ήταν οκτώ μέρες κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο με μόνο ένα κομμάτι ψωμί και νερό. Επίσης κατάφερε να βοηθήσει να αποδράσουν από τις φυλακές τρείς κατάδικοι οι οποίοι είχαν πολλά χρόνια καταδίκη, με κίνδυνο την ζωή του.
Μετά την αποφυλάκιση του στις 17/08/1957 ενεργοποιήθηκε στην οργάνωση. Ήταν ομαδάρχης σε μαχητικές ομάδες, και αντάρτης στην περιοχή Πάφου. Είχε τα ψευδώνυμα «Άγρας» και «Τέλλος» και εντάχθηκε στην ομάδα Χλώρακας, Έμπας, Αναβαργού και Πάφου. Έλαβε μέρος στις μεταφορές διάφορων πυρομαχικών και όπλων και επίσης συμμετείχε σε ανατινάξεις, εκτελέσεις, ενέδρες και διάφορα άλλα, μαζί με τους Κώστα Πενταρά, Γεώργιο Λιασίδη, Γεώργιο Βέργα, Αντώνη Μαυρονικόλα και άλλους. Μετά απο μία ενέδρα στην οδό Μακαρίου Χλώρακας πλησίον του παλιού του σπιτιού, οι Άγγλοι και Τούρκοι επικουρικοί πήγαν στο σπίτι του, συνέλαβαν τον αδερφό του Ανδρέα Εύζωνα, τον πατέρα του και την μάνα του και έπειτα έκαψαν το σπίτι τους και άρχισαν ανακρίσεις για να μάθουν που βρισκόταν. Τον Ανδρέα τον συνέλαβαν και τον πήραν στην περιοχή Ευθύβουλου στην Πάφο όπου του έκαναν φριχτά βασανιστήρια για να ομολογήσει που ήταν ο αδελφός του.
Ο Χριστάκης έφυγε στα βουνά αντάρτης στην περιοχή Πέγειας- Ακάμα και ανέλαβε ομαδάρχης με το ψευδώνυμο « Άγρας» και «Τέλλος». Στην ομάδα του ήταν οι Σάββας Σιέλης, Σάββας Συμεού και Τηλέμαχος Αντωνίου στην περιοχή Τοξεύτρα όπου αναλάμβαναν διάφορες επιχειρήσεις. Τροφοδότες τους ήταν οι Γεώργιος Αράπης και Νικολαϊδης Παράδεισος.
Μετά απο προδοσία, περίπου χίλιοι Άγγλοι και Τούρκοι επικουρικοί τους περικύκλωσαν. Αυτοί όμως κατάφεραν να ξεφύγουν κατά τη διάρκεια της νύχτας και πήγαν στη Δρούσια, ύστερα στην Κρίτου Τέρρα για περίπου ένα μήνα με τον Γεώργιο Παπαδαυίδ να τους τροφοδοτεί. Αργότερα πήγαν στο χωριό Μηλιού όπου και έμειναν για περίπου σαράντα ημέρες σε κρησφύγετα μέσα σε πολύ βαρύ χειμώνα. Όταν έφυγαν από την Μηλιού, μετά απο πολλές περιπέτειες κατέληξαν στην Επισκοπή Πάφου στο σπίτι του Πάτερ Χαράλαμπου και των αδερφών του οι οποίοι ήταν όλοι μέλη της οργάνωσης. Μετά απο δύο μήνες και μετά απο πολλή περιπέτεια έφτασαν στο Αναβαργός όπου ήρθαν σε επαφή με την ομάδα του Νικόλα Πενταρά, του μακαριστού Κώστα Καρνάβαλλου, του Βάσου Παντέλα και διαφόρων άλλων αγωνιστών. Τους φιλοξένησε στο σπίτι του ο Ιορδάνης Κατσαμπής με την σύζυγο του Παναγιώτα και την κόρη τους Κούλλα. Ο Σάββας Συμεού και ο Σάββας Σιέλης πήγαν στην Πέγεια επειδή κόντευαν οι συμφωνίες για την λύση του Κυπριακού. Στη Χλώρακα ως αντάρτες κρύφτηκαν και φιλοξενήθηκαν στα σπίτια των Γεώργιου Λιασίδη, Κώστα Λιασίδη, Κώστα Πενταρά και στο σύλλογο ΠΕΚ Χλώρακας οπου εκεί τους έκρυβε και τους φιλοξενούσε ο Νικόλας Χαραλάμπους Ττοουλιάς (άλλως Νικολάτζιης).
Λεωνίδα Νικόλας Λουρικός. Η πρώτη ομάδα που αποτέλεσε τον πυρίνα της οργάνωσης. Αυτή η ομάδα το Μαρτη του 1954 παρέλαβε τον πρώτο οπλισμό, και αργότερα στην περιοχή της Αλικης παρέλαβε τον Γρίβα Διγενή. Ήταν μέλος σε ομάδες στήριξης και πολιτικός κρατούμενος.
Ορκίστηκε στην οργάνωση από τον Αρχηγό Διγενή αμέσως μετά την άφιξη του στο νησί. Μαζί με τα άλλα μέλη της ομάδας του Π/Κώστα Λεωνίδα, περιπολούσαν και περίμεναν στις ακτές της Χλώρακας την άφιξη των πλοιαρίων με τα όπλα και τα πυρομαχικά από την Ελλάδα. Το πρώτο φορτίο έφτασε στην Χλώρακα με το πλοιάριο ΣΕΙΡΗΝ. Αποθηκεύτηκαν μέσα σε σπιτάκι μηχανής άντλησης νερού στον ποταμό της ΒΡΕΞΗΣ ιδιοκτησίας του Γεώργιου Λεωνίδα και μετέπειτα μεταφέρθηκαν στο σπίτι του «Μούκκουρου» που ήταν στο περβόλι του Νικόλα Λεωνίδα Λουρικού, όπου εκεί αφου παρέμειναν λίγες μέρες, οι εξ Ελλάδος υπεύθυνοι κανόνισαν τον διαμοιρασμό τους στις διάφορες επαρχίες της Κύπρου και με διαταγή τους μεταφέρθηκαν με γαϊδούρια στην οικία του Νικόλα Αζινα ώστε από εκεί να περάσουν τα διάφορα κλιμάκια να τα παραλάβουν και να τα μεταφέρουν στον τελικό τους προορισμό σε κάθε πόλη και χωριό.
Ο Νικόλας Λεωνίδας Λουρικός άνοιξε μπακάλικο στην οδό Φελάχογλου στην πόλη του Κτήματος και από εκεί περνούσαν οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ σαν πελάτες και έπαιρναν τις διαταγές τους, τον οπλισμό τους, ακόμα εκεί πολλές φορές συσκέπτονταν οι αρχηγοί της οργάνωσης. Ένας Τούρκος επικουρικός που τους υποψιάστηκε έστηνε καραούλι και παρακολουθούσε ποιοι μπαινόβγαιναν στο μαγαζί. Όταν τον αντιλήφθησαν εκδόθηκε διαταγή εκτέλεσης του την οποία εκτέλεσε ο ήρωας Χρίστος Κκελης.
.
Μελος σε ομαδες στηριξης, μη συλληφθεις. Ήταν ενεργό μέλος της ΕΟΚΑ σε όλους τους τομείς. Ένα από τα βασικά του καθήκοντα ήταν να ορκίζει και να εκπαιδεύει τα νέα μέλη της οργάνωσης. Μετά από πληροφορίες οι Άγγλοι επεδραμαν στο σπίτι του για να τον συλλάβουν. Αυτός πήδησε από το παράθυρο, και διέφυγε τη σύλληψη. Κρυβόταν στην περιοχή Κλουνοι για οκτώ μέρες, έως ότου έπαυσαν οι Άγγλοι να κάνουν έρευνες, και κατέφυγε στην περιοχή «Λουτρά Κούρτακα» στο χωριό της Λετυμπου, από όπου σε κάποια στιγμή θα τον παραλάμβαναν άλλοι αγωνιστές για να τον πάρουν στα κρησφύγετα ως αντάρτη. Κάποια μέρα έστειλαν τον υιό του Γιωρκον μαζί με τον Κυριάκο Μαυρονικολα για να τον ειδοποιήσουν να ετοιμαστεί και να πάει σε ορισμένο σημείο, από όπου και θα παραλαμβάνετω και θα μεταφέρετω από αγωνιστές, στα κρησφύγετα. Δυστυχώς, από λάθος συνεννόηση, οι απεσταλμένοι αντί να πάνε στα λουτρά Κούρταμα, πήγαν στα λουτρά των Αγίων Αναργύρων, με αποτέλεσμα να μην τον βρούν, και το ραντεβού να μην πραγματοποιηθεί. Εν τω μεταξύ υπήρξε προδοσία, ίσως από την τουρκάλα που είχε τα λουτρά, και οι Άγγλοι επέδραμαν και τον συνέλαβαν. Κατ αρχάς τον φυλάκισαν στις κεντρικές φυλακές, και ακολούθως στο κάστρο της Κερυνιας μέχρι την μεγάλη δραπέτευση, οπότε τον μετέφεραν στα κρατητήρια Κοκκινοτρεμιθιας, ύστερα στα κρατητήρια Πυλας και αργότερα στα κρατητήρια Πηροίου. Ήταν ένας μαραθώνιος μεταφοράς από φυλακή σε φυλακή, ο οποίος διήρκησε τριάντα τρεις μήνες.
Μαυρονικολας Ανδρεας Γεωργιου.
Γεννήθηκε το 1937 και απεβίωσε το 1994, ήταν αδελφός των επισης αγωνιστων Κυριάκου Μαυρονικόλα και Νικόλα Μαυρονικόλα.
Πολιτικός κρατούμενος, συνελήφθη από τους πρώτους με την κατηγορία ότι ήταν υπεύθυνος μαθητικής ομάδας της ΕΟΚΑ στο Ελληνικό Κολλέγιο Πάφου και παρέμεινε κρατούμενος πέραν των 3 ετών. Κατά την διάρκεια της φυλακίσεως του συμμετειχε σε ομαδική απεργία πείνας των κρατουμένων. Υπήρξε για ένα διάστημα συγκρατούμενος του γνωστού κριτικού κινηματογράφου Νίνου Φενέκ-Μικελίδη
Απελύθη με την αμνηστίαν που εδόθη σε όλους τους κρατουμένους και πολιτικούς καταδίκους με την λύση του Κυπριακού προβλήματος.
Μετά το πέρας του αγώνα μετακόμισε στην Ελλάδα όπου και έζησε και εργάστηκε ως το θάνατό του ως καθηγητής Αγγλικών.
Μυήθηκε στην οργάνωση από τον αδελφό του Νικόλα και ορκίστηκε από τον ομαδάρχη Κώστα Λεωνίδα. Είχε δώσει τον όρκο από τους πρώτους αγωνιστές και προσέφερε πολύτιμες υπηρεσίες στην ΕΟΚΑ κατά την διάρκειαν του Αγώνα. Υπήρξε στενός συνεργάτης του Χρ. Κέλη, του μεγαλύτερου και πιο δραστήριου αγωνιστή της Πάφου. Ήταν κατασκευαστής βομβών που εχρησιμοποιούντο για τις ενέδρες εναντίον του Αγγλικού Στρατού. Μια από της βόμβες του εχρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην Πάφο πάνω σε δένδρο και είχε σαν αποτέλεσμα να σκοτωθεί ένας συνταγματάρχης του Αγγλικού στρατού και πολλοί Άγγλοι στρατιώτες.
Έλαβε μέρος στην εκφόρτωση του πλοιαρίου "Αγιος Γεωργιος" στις 25 Ιανουαρίου 1955. Συνελήφθη μαζί με τα άλλα μέλη της ομάδας το βράδυ που γινόταν η εκφόρτωση. Η σύλληψη του εγινε σε απόσταση 500 μέτρων από την ακτή μαζί με τον Μιχαλάκη Π/Αντωνίου. Είχαν διαταχτεί από τον ομαδάρχη να μεταφέρουν τρόφιμα για το πλήρωμα του καϊκιού που ήσαν φυλαγμένα στο περιβόλι του Νικόλα Λεωνίδα στην περιοχή «Κούκκουρος».
Ο Νικόλας Μαυρονικόλας ήταν μέλος της Α ομάδας που αποτελούσε τον πυρήνα της οργάνωσης της ΕΟΚΑ. Αυτή η ομάδα τον Μάρτη του 1954 παρέλαβε τον πρώτο οπλισμό και αργότερα στην περιοχή «Αλική» της Χλώρακας παρέλαβε με άλλους τον αρχηγό της ΕΟΚΑ Γ. Γρίβα Διγενή. Ορκίστηκε και εκπαιδεύτηκε από τον ίδιο το Γρίβα, και αποτέλεσε μέλος της πρώτης ανταρτικής ομάδας που οργανώθηκε στη Χλώρακα. Συνελήφθη στις 25 Ιανουαρίου μαζί με άλλα μέλη της ομάδας ενώ ξεφόρτωναν δυναμίτιδα που μετέφερε το πλοιάριο «Αγιος Γεώργιος» στην ακτή «Ροδαφίνια». Καταδικάστηκε σε τετραετή φυλάκιση και φυλακίστηκε στις 6 Μαΐου ΄55. Μετά την αποφυλάκιση του ανελαβε υπεύθυνος της μαθητιώσας νεολαίας. Έφερε το ψευδώνυμο "Βλάχος". Ένα χρόνο πριν το θάνατο του κυκλοφόρησε το βιβλίο το οποίο έγραψε με τίτλο "Η μαρτυρία μου" και το οποίο αναφέρεται στην προετοιμασία του αγώνα της ΕΟΚΑ και τη διαβίωση στις κεντρικές φυλακές.
Μέλος της πρώτης ομάδας. Έλαβε μέρος στην παραλαβή του αρχηγού Διγενή στις 10 Νοεμβρίου 1954 και συνελήφθη με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας της Χλωρακας κοντά στην ακτή «Ροδαφίνια» όταν ξεφόρτωναν δυναμίτιδα από το πλοιάριο «Αγιος Γεωργιος». Αθωώθηκε από το Κακουργιοδικείο Πάφου. Ανελαβε ομαδάρχης στη Χλωρακα και ανέπτυξε πλούσια δράση σε όλη τη χαμηλή περιοχή της Πάφου. Συνεληφθη από τους Άγγλους και φυλακίστηκε. Έφερε το ψευδώνυμο "Νικηταράς"
Μέλος της πρώτης ομάδας της ΕΟΚΑ στη Χλώρακα, ορκίστηκε απο τον ομαδάρχη Κώστα Λεωνίδα. Συνελήφθη μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας στις 25 Ιανουαρίου 1955 κατά την εκφόρτωση των όπλων και των πυρομαχικών που μετέφερε το πλοιάριο Άγιος Γεωργιος. Δικάστηκε και καταδικάστηκε σε τριετή φυλάκιση. Μετά την αποφυλάκιση του ενεργοποιήθηκε στις ομάδες της ΕΟΚΑ στην περιοχή του χωριού Αναβαργός.
Εντάχτηκε στην πρώτη ομάδα της ΕΟΚΑ από τον Κώστα Λεωνίδα σαν υπεύθυνος για λήψη πληροφοριών μαζί με τον Διογένη Παπαδόπουλο (αργότερα Παπαδιογένη). Συνεληφθη μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας στις 25 Ιανουαρίου 1955 κατά την εκφόρτωση των όπλων και των πυρομαχικών που μετέφερε το πλοιάριο "Αγιος Γεωργιος". Δικάστηκε και καταδικάστηκε σε τετραετή φυλάκιση, ποινή που εξέτισε στις κεντρικές φυλακές στη Λευκωσία. Αποφυλακίστηκε τον Απρίλιο του 1958. Όταν δικαζόταν απο το κακουργιοδικείο στην πόλη της Πάφου και ρωτήθηκε από τον Δικαστή τι έχει να πει πριν την επιβολή της ποινής, αυτός είπε: «Ζητώ από το δικαστήριο όπως μη με κρίνει ως κοινό εγκληματία, διότι ότι έπραξα το έπραξα από αγάπη προς την Ελευθερία. Πιστεύω ότι κατά τον εικοστό αιώνα οι λάτρεις της Ελευθερίας δεν πρέπει να τιμωρούντα αλλά να βραβεύονται». Η δήλωση του αυτή μεταδόθηκε και από το ραδιόφωνο του BBC.
Π/Κλεοβούλου Γεώργιος.
Μέλος σε ομάδες στήριξης (σύνδεσμος, τροφοδότης και απόκρυψη ανταρτών) στη Πάφο. Μη συληθείς. Ενώ κατασκεύαζαν χειροβομβίδες και εκρηχτικούς μηχανισμούς στο σπίτι του μαζί με άλλους, απο τυχαιαν έκρηξη τραυματίστηκε αυτός, ο υιός του Χαράλαμπος και ο Γ. Χαραλαμπιδης. Στο σπίτι του ανάμεσα σε διπλούς τοίχους διατηρούσε κρησφύγετο. Μετά το γεγονός της έκρηξης, η Αγγλική αστυνομία με Τούρκους αστυνομικούς, και υποψιασμένοι περί του κρησφυγέτου, μέτρησαν τους τοίχους για να το ανακαλύψουν. Η Μαρία (σύζυγος του Γεωργίου) όμως, μετακόμισε την κορδέλα μετρήσεως χωρίς να την δει κανένας, και έτσι οι Άγγλοι αστυνομικοί ξεγελάστηκαν. Ένας Τούρκος αστυνομικός το κατάλαβε, αλλά άγνωστο για ποιο λόγο δεν το ανάφερε, με αποτέλεσμα να μην ανακαλυφθεί το κρησφύγετο.
Ομαδαρχης σε μαχητικες ομαδες (Κρουσεως και εκτελεστικου) στη Παφο. Ψευδονυμο Στρατος. Πολιτικος κρατουμενος και πολιτικος καταδικος.
Γεννήθηκε το 1938, μέλος μεγάλης οικογένειας, έμεινε ορφανός από πατέρα σε ηλικία 5 χρονών. Φοίτησε στο Λιασίδειο κολλέγιο ως την τρίτη τάξη Γυμνασίου, μετά την ανακήρυξη της Δημοκρατίας διορίστηκε στην ΑΗΚ όπου εργάστηκε 38 συνεχή χρόνια, μέχρι που συνταξιοδοτήθηκε. Έλαβε μέρος εκτός από τον αγώνα ενάντια στους Άγγλους αποικιοκράτες και ενάντια στην Τουρκική ανταρσία το 1963. Υπήρξε επίσης το 1971 εκ των ιδρυτών του υπερκομματικού αθλητικού σωματείου «Ακρίτας», διατέλεσε αρχηγός του 24ου Ναυτοπροσκοπικού Σώματος Κύπρου, και ήταν ενεργό δραστήριο μέλος και στέλεχος της δεξιάς παράταξης. Παντρεύτηκε το 1966 την Ανδρούλλα Μιχαήλ Ομήρου, και απέκτησαν τέσσερα παιδιά.
Από νεαρά ηλικία εντάχτηκε στην ΕΟΚΑ. Το 1955 σε ηλικία 17 ετών συνελήφθηκε σε αντικατοχική εκδήλωση και καταδικάστηκε σε 6 μήνες φυλακή. Το 1957 ανελαβε ομαδάρχης της ΕΟΚΑ με το ψευδώνυμο «Στράτος», μέχρι τον Νοέμβριο του 1958. Αυτή η ομάδα είχε ενεργό δράση στα χωριά της Δυτικής περιοχής της Πάφου, δηλαδή στην Κισσόνεργα, Τάλα, Έμπα, Μεσόγη, Αναβαργός, Κονιά, Γεροσκήπου, Αχέλεια, Κάτω Πάφο, και προπαντός στην πόλη της Πάφου.
Ο ίδιος ελάμβανε κυρίως μέρος σε ειδικές αποστολές με σύντροφο τον υπασπιστή του Τομεάρχη Τεύκρου Λοιζίδη Βάσο Παντέλα υπό τις οδηγίες και διαταγές του πρώτου.
Στο σπίτι του και σε τρία κρησφύγετα της Χλώρακας φιλοξενούσε και τροφοδοτούσε αντάρτες. Το 1957 συνελήφθη για ανακρίσεις και κλείστηκε στον Αστυνομικό σταθμό Πάφου και στο στρατόπεδο Δασούδι. Επίσης το 1958 σε μεγάλο Κέρφιου κατ οίκον περιορισμού της Χλώρακας συνελήφθη και οδηγήθηκε στο περιβόητο στρατόπεδο του «Ευθύβουλου» όπου κρατήθηκε για 23 ημέρες και υπέστη φρικτά βασανιστήρια. Ακολούθως μεταφέρθηκε στα κρατητήρια της Πύλας και Μάμμαρι μέχρι τέλους του αγώνα.
Σαν απλός πολίτης που βγήκε στη σύνταξη παρακολουθώντας την σημερινή πολιτική κατάσταση, δηλώνει πικραμένος γιατί ο υπερήφανος αγώνας της ΕΟΚΑ για τον οποίο νιώθει υπερήφανος που έλαβε μέρος ενώ εστέφθη υπό πλήρη επιτυχία, δεν επέφερε τα ποθούμενα αποτελέσματα δηλαδή την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα που ήταν και ο όρκος των αγωνιστών.
Μέλος σε μαχητικές ομάδες κρούσεως και εκτελεστικού στη Χλωρακα, πολιτικός κρατούμενος και πολιτικός κατάδικος. Ήταν οικοδόμος, γραμμένος στη συντεχνία της ΠΕΟ. Όταν θέλησε να ενταχτεί στηνοργάνωση της ΕΟΚΑ, έμαθε ότι για να γίνει αποδεχτός δεν επρεπε ανήκει στην ΠΕΟ, γιατί η οργάνωση αυτή ήταν ενάντια στον αγώνα. Έτσι κατόπιν παροτρύνσεως του Κυριάκου Λεωνίδα έστειλε δημοσίευση στην εφημερίδα Ελευθερία και δήλωννε ότι έπαυσε να ανήκει στην ΠΕΟ. Κατόπιν τούτου, τον παρέλαβε ο Χριστόδουλος Πενταράς και αφού τον προσηλύτισε τον πήγε στην εκκλησία του Αρχάγγελου όπου έδωσε τον Όρκο της ΕΟΚΑ στο ιερό ευαγγέλιο. Ακολούθως τον παρέλαβε ο Χαράλαμπος Ανδρέου Αγγλογαλλος και τον εκπαίδευσε να χειρίζεται τα όπλα. Η εκπαίδευση έγινε με ένα παλιό Εγγλέζικο τυφέκιο τύπου Λι Έλφιν Νο 4. Τοποθετήθηκε στην ομάδα κρούσεως και εκτελέσεων.
Έλαβε μέρος στις διαδηλώσεις της δίκης των εφτά που συνελήφθησαν για την εκφόρτωση του οπλισμού στα Ροδαφινια. Οι διαδηλωτές κατάφεραν να αποσπάσουν τους κρατούμενους από τα χέρια της αστυνομίας και τους πήραν και διαδήλωναν σ όλη την πόλη της Πάφου. Μετά από δυναμική επέμβαση της αστυνομίας οι Άγγλοι ξανασυνελαβαν τους κρατούμενους, μαζί τους συνέλαβαν και ορισμένους διαδηλωτές, ανάμεσα τους και τον Γεώργιο Ταπακουδη τον οποίον παρουσίασαν στο δικαστήριο όπου δικάστηκε, καταδικάστηκε, και φυλακίστηκε τέσσερις μήνες στη φυλακή.
Μετά την αποφυλάκιση του συνέχισε να είναι δραστήριο μέλος της ΕΟΚΑ. Στις αρχές Μαΐου του 1956 ξανασυνελήφθη από τους Άγγλους και μεταφέρθηκε και κρατήθηκε στα κρατητήρια Πυλας και Κοκκινοτρεμιθιάς.
Με το τέλος του αγώνα και την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, λόγω της δράσης του στον αγώνα, κρίθηκε από τους Κυβερνώντες ότι έπρεπε μα ενταχθεί στις τάξεις του Κυπριακού στρατού γιατί τον χρειάζεται η πατρίδα. Αυτό ήταν το βασικό επιχείρημα που χρησιμοποίησαν για να τον πιέσουν και να τον πείσουν. Ο ίδιος δεν ήθελε κάτι τέτοιο, αλλά τελικά επείσθη από τον πρώην Τομεαρχη της ΕΟΚΑ Τεύκρο Λοϊζου και εντάχτηκε στον Κυπριακό στρατό σαν υπαξιωματικός όπου υπηρέτησε για δεκαεπτά χρόνια και αφυπηρέτησε ως υπολοχαγός. Πολύ αργότερα, την 1 Απριλίου του 2005, τιμήθηκε από την Κυπριακή κυβέρνηση με δίπλωμα και μετάλλιο.
Το 1971 ορισμένοι προοδευτικοί άνθρωποι φίλαθλοι, σκέφτηκαν να συνενώσουν το αθλητικό δυναμικό της Χλώρακας και να ιδρύσουν ένα σωματείο με αξιώσεις στο χώρο του ποδοσφαίρου. Κοιτάζοντας πέραν από κόμματα και ιδεοληψίες, συνεργάστηκαν και συνένωσαν τις δυο ποδοσφαιρικές ομάδες που υπήρχαν, τον ΑΣΤΗΡ της αριστερής παράταξης, και τα Εθνικόφρονα σωματεία της δεξιάς παράταξης, δημιουργώντας μια ανεξάρτητη ποδοσφαιρική ομάδα με το όνομα ΑΚΡΙΤΑΣ.
Ήταν οι Ευθύβουλος Χριστοδούλου, Ανδρέας Χ΄ Κλεοβούλου και Κώστας Πενταράς, που έδωσαν όρκο να κρατήσουν το σωματείο μακριά από πολιτικά κόμματα. Διορίζοντας τον γραμματέα της ΣΠΕ Χλώρακας (μια θέση ισχύος) Κυριάκο Λεωνίδα ως πρόεδρο του Ακρίτα θέση που κατείχε μέχρι το θάνατο του, μπόρεσαν και οι τέσσερις μαζί να δημιουργήσουν και να προοδεύσουν την ομάδα και να την φτάσουν ανάμεσα στις σπουδαίες και ξακουστές ομάδες ολόκληρης της Κύπρου.
Οι παίχτες που αποτέλεσαν την πρώτη ομάδα ήσαν οι,
Χριστόδουλος Ευσταθίου, Κλεόβουλος Χ' Οικονόμου, Γεώργιος Θεοδώρου (Ττούμπας), Ανδρέας Αλεξίου (Πράδιανος), Ανδρέας Κλεάνθους (Λοσάντας), Ανδρέας Χ΄Κλεοβούλου (Σκλερός), Αντωνάκης Νίκολου, Γεώργιος Χωραττάς, Ανδρέας Αριστοδείμου (Μαλακτός), Γεώργιος Κυριάκου (Κοβής) και ο Λάκης Χριστοδούλου.
Ευθύβουλος Χριστοδουλου: Νοσοκόμος στο Νοσοκομείο Πάφου, από πολυμελή οικογένεια που όλοι από πατέρα μέχρι μικρότερον αδερφό, ήσαν λάτρεις του ποδοσφαίρου, εξ ου και η ανάμιξη του με όλες του τις δυνάμεις και χωρίς καμιά ιδιοτέλεια στην ίδρυση του Ακρίτα στον οποίο διετέλεσε επίσης ποδοσφαιριστής και προπονητής.
Ανδρέας Χ΄ Κλεοβούλου: Ήταν ένας μορφωμένος και δημοκρατικός άνθρωπος που αγαπούσε τον αθλητισμό. Σπούδασε μουσική και ήταν καθηγητής στα γυμνάσια και στα λύκεια της Πάφου. Υπήρξε ένας από τους τέσσερις ιδρυτές του ΑΚΡΙΤΑ, και ως λάτρης του ποδοσφαίρου, αναμίχθηκε ενεργά μέχρι το θάνατο του σε ολόκληρη την πορεία του σωματείου.
Κωστας Πενταράς: Εργαζόταν στην Κυπριακή εταιρεία Ηλεκτρισμού Κύπρου. Ήταν ένας από τους σπουδαίους αγωνιστές της ΕΟΚΑ. Υπήρξε ένας απο τους ιδρυτές του σωματείου, και με την επιρροή του ως αφωνιστής, συνέβαλε να παραμείνει ο ΑΚΡΙΤΑΣ μακριά από κόμματα και πολιτικές.
Κυριάκος Λεωνίδα. Ως ο πρώτος πρόεδρος του ΑΚΡΙΤΑ και ως γραμματέας της ΣΠΕ Χλώρακας, θυσιάζοντας όλο τον ελεύθερο του χρόνο και αφωσιομένος με όλες του τις δυνάμεις στο σωματείο, κατάφερε να το καταστήσει σαν μια σπουδαία ομάδα ανά την Κύπρο.
Στην εμφύλια διαμάχη που προϋπήρξε του πραξικοπήματος σκοτώθηκε Ανδρέας Έλληνας, κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος έχασαν τη ζωή τους οι Θεόδωρος Πέτρου, Δημήτρης Ζηνιέρης και Χαράλαμπος Κυρίλλου. Σκοτώνεται επίσης από τους Τούρκους εν ωρα μάχης στον πόλεμο ο Χριστόδουλος Πολυδώρου, ενώ εν αποστολή συλλαμβάνεται ο Λεωνίδας Θεοχάρους ο οποίος αγνοείται μέχρι σήμερα.
Γεννήθηκε στη Χούλου το 1952. Το 1969 νυμφεύθηκε την Ερασμία Ανδρέου από τη Χλώρακα και μαζί απέκτησαν μια κόρη. Ο Ανδρέας ασκούσε το επάγγελμα του κουρέα.
Λίγους μήνες όμως,πριν το πραξικόπημα, εγκαταστάθηκε με την οικογένεια του στη Λεμεσό, όπου είχε προσληφθεί στο Εφεδρικό Σώμα της Αστυνομίας. Ένα μήνα, περίπου, πριν το πραξικόπημα, μετέβη στον αστυνομικό σταθμό της Λεμεσού. Κατά την επιστροφή του, παράνομοι οπλοφόροι της Ε.Ο.Κ.Α. Β', ύστερα από ενέδρα, τον δολοφόνησαν. Στην ενέδρα αυτή τραυματίστηκαν άλλα δύο άτομα. Ως ύποπτοι, συνελήφθησαν τρία άτομα από τη Λεμεσό. Η σύζυγος του, πληροφορήθηκε το τραγικό συμβάν από το ραδιόφωνο. Ο Ανδρέας "Ελληνας τάφηκε στη Χλώρακα με τιμές ήρωα. Ήταν από τα πρώτα θύματα της μεγάλης προδοσίας του μαύρου και ανεξίτηλου καλοκαιριού του '74.
Γεννήθηκε στον Αγιο Δομέτιο στις 28/10/1936. Υπήρξε αγωνιστής του απελευθερωτικού αγώνα '55-'59 και για αρκετούς μήνες παρέμεινε στα κρατητήρια Κοκκινοτρεμιθιάς. Το 1961 νυμφεύτηκε τη Δέσποινα Δημοσθένους από τη Χλώρακα. Κατά την περίοδο 1961 -1972 απέκτησαν έξι παιδιά. Ασκούσε το επάγγελμα του ηλεκτρολόγου και όλοι τον θυμούνται ως άνθρωπο εργατικό και φιλήσυχο. Μόλις ξέσπασε το πραξικόπημα στις 15 Ιουλίου 1974 δε δίστασε να επιβιβαστεί σε λεωφορείο, που θα είχε ως τελικό προορισμό το Προεδρικό Μέγαρο στη Λευκωσία. Ως ένθερμος υποστηρικτής της Δημοκρατίας, αψήφησε τη ζωή του και την οικογένεια του και προσπάθησε να μεταβεί στην καρδιά των γεγονότων.
Στην περιοχή του Κολοσσίου Λεμεσού, οι πραξικοπηματίες τους είχαν στήσει ενέδρα. Τα δολοφονικά πυρά των πραξικοπηματιών αφαίρεσαν τη ζωή του Δημήτρη Ζηνιέρη, όπως κι άλλων συνεπιβατών του. Τάφηκε στη Λεμεσό χωρίς να παρευρεθεί στην κηδεία του κανένας από την οικογένεια του.
Γεωργίου Θεόδωρος Πέτρου (Απο το βιβλίο του Χρίστου Μαυρέση 'Χλώρακα Ιστορική και λαογραφική μελετη")
Γεννήθηκε στη Χλώρακα στις 20/07/1954. Κατατάχτηκε στην Εθνική Φρουρά το 1972 και θα απολύετο στις 20 Ιουλίου του 1974, πέντε μέρες δηλαδή μετά το θάνατο του. Όταν ξέσπασε το πραξικόπημα, ο θεωρής - όπως τον φώναζαν συγγενείς και φίλοι - ήταν αδειούχος. Μόλις όμως πληροφορήθηκε τα γεγονότα έσπευσε προς τη μονάδα του.
Εκεί, έλαβε εντολή να επιβιβαστεί σε στρατιωτικό φορτηγό μαζί με άλλους στρατιώτες, για να μεταβούν στον Αστυνομικό Σταθμό, όπου θα ενώνονταν με τις υπόλοιπες Μακαριακές δυνάμεις. Λίγο πριν από το τουρκικό Γυμνάσιο ένας ανθυπολοχαγός που ήταν μαζί τους, πυροβόλησε στον αέρα από ενθουσιασμό. Οι αστυνομικοί, που είχαν στήσει οδόφραγμα λίγο πιο κάτω νόμισαν πως στο στρατιωτικό αυτοκίνητο επέβαιναν πραξικοπηματίες και πανικόβλητοι άρχισαν να πυροβολούν. Μια σφαίρα βρήκε το νεανικό σώμα του εικοσάχρονου παλικαριού και λίγο αργότερα άφηνε την τελευταία του πνοή στο χειρουργείο. Ο Γεωργίου Θεόδωρος Πέτρου ήταν ένα παιδί γεμάτο όνειρα.
Όλα ήταν έτοιμα για να μεταβεί σε λίγες μέρες στην Αγγλία όπου θα σπούδαζε Οικονομικά. Όμως, το νήμα της ζωής του κόπηκε πολύ νωρίς και η λαχτάρα του για μόρφωση και ταξίδια έμεινε απραγματοποίητη.
Κυρίλλου Χαράλαμπος Φιλίππου (Απο το βιβλίο του Χρίστου Μαυρέση 'Χλώρακα Ιστορική και λαογραφική μελετη")
Το νήμα της ζωής του κόπηκε πολύ πρόωρα χάριν του υπέρτατου αγαθού, που ονομάζεται Δημοκρατία.
Γεννήθηκε στις 10/10/1955 στη Χλώρακα. Μετά τη αποφοίτηση του από το Γυμνάσιο κατατάχτηκε παρά τις αντιρρήσεις της μητέρας του, στην Αστυνομική Δύναμη. Τις μαύρες εκείνες μέρες του πραξικοπήματος συνόδευε μαζί μ' άλλους αστυνομικούς του Εφεδρικού Σώματος τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο στη Πάφο. Κατά την επιστροφή τους στις 17/07/1974 δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ στο Ακρωτήρι της Λεμεσού. Τα σενάρια του τρόπου δολοφονίας τόσο του Χαράλαμπου όσο και των άλλων συναδέλφων του ποικίλλουν. Τάφηκε στο κοιμητήριο του Αγίου Νικολάου στη Λεμεσό. Οι γονείς του πληροφορήθηκαν για το θάνατο του γιου τους αρκετές μέρες μετά, ενώ η αδελφή του, το πληροφορήθηκε από την εφημερίδα. Όλοι θυμούνται το Χαράλαμπο ως ένα παιδί πράο, χαμογελαστό και πολύ ευκολοσχέτιστο.
Πολυδώρου Χριστόδουλος Γεωργίου (Απο το βιβλίο του Χρίστου Μαυρέση 'Χλώρακα Ιστορική και λαογραφική μελετη")
Γεννήθηκε στη Χλώρακα στις 27/12/1955. Αποφοίτησε από την Τεχνική Σχολή Πάφου και σε ηλικία δεκαεπτά χρόνων κατετάγη στην Εθνική Φρουρά. Η μέρα της εισβολής ήταν και η μέρα κατά την οποία θα απολύετο. Στις 22 Ιουλίου του 1974 το τάγμα της Χαλεύκας στο οποίο υπηρετούσε διατάχθηκε να μεταβεί στο Τζιάος της επαρχίας Αμμοχώστου, για να αντιμετωπίσει τους εισβολείς. Κατά τη διάρκεια της μάχης αυτής, τούρκικα πυρά ελεύθερων σκοπευτών αφαίρεσαν τη ζωή οκτώ παλικαριών μεταξύ των οποίων και του δεκαεννιάχρονου Χριστόδουλου. Καθώς περνούσαν οι μέρες και οι δικοί του δεν είχαν νέα του παιδιού τους, ο πατέρας του αποφάσισε να πάει στη Χαλεύκα, για να ενημερωθεί. Εκεί, αν και γνώριζαν την πικρή αλήθεια, κανείς δεν τολμούσε να την πει. Ετσι, έστειλαν τον τραγικό πατέρα στο Τζιάος, όπου του είπαν πως ο γιος του μεταφέρθηκε τραυματισμένος στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Όταν όμως, γύρεψε εκεί το Χριστόδουλο, δεν τον βρήκε πουθενά. Απ' εκεί στάλθηκε στο Γ.Σ.Π. όπου υπήρχαν αναρτημένες λίστες με τα ονόματα των νεκρών, των αγνοουμένων και των τραυματιών. Εκεί έμαθε για τη σκληρή τύχη του γιου του. Ο Χριστόδουλος Πολυδώρου τάφηκε στη Λακατάμια. Ύστερα απο πολλά χρόνια έγινε ανακομιδή των λειψάνων του και ετάφη με τιμές ήρωα, όπως του άξιζε, στη γενέτειρα του. Τα όνειρα του δεκαεννιάχρονου ζωηρού και εύθυμου παλικαριού και η επιθυμία του να σπουδάσει Πολιτικός Μηχανικός ή Δασονόμος έσβησαν πρόωρα.
Δημοσθένους Λεωνίδας θεοχάρους (Απο το βιβλίο του Χρίστου Μαυρέση 'Χλώρακα Ιστορική και λαογραφική μελετη")
Γεννήθηκε στη Χλώρακα στις 23 Φεβρουαρίου του 1955. Μετά το τέλος των Λυκειακών του σπουδών κατατάχτηκε στην Εθνική Φρουρά και υπηρετούσε στο 121° τάγμα Πεζικού στη θέρμια της επαρχίας Κερύνειας.
Μόλις άρχισε η εισβολή σκοτώθηκε ο διοικητής του τάγματος και οι στρατιώτες μετεφέρθησαν στη Λευκωσία δίπλα από το προεδρικό μέγαρο όπου έστησαν ένα πρόχειρο στρατόπεδο. Εκεί τον συνάντησε για τελευταία φορά ο αδερφός του που υπηρετούσε στο Εφεδρικό σώμα της αστυνομίας. Όταν άρχισε η δεύτερη εισβολή στις 14 Αυγούστου, το τάγμα έλαβε εντολή να μεταβεί στον Κουτσοβέντη της επαρχίας Κερύνειας. Εκεί ο Λεωνίδας όπως και άλλοι φαντάροι, συλλαμβάνονται από τους Τούρκους και τα ίχνη τους χάνονται για πάντα. Υπάρχουν πολλές φήμες για την τύχη του. Κάποιοι υποστήριξαν ότι είδαν τον Λεωνίδα να οδηγείται σε πλοίο που έφευγε από την Κερύνεια προς την Τουρκία.
Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν είναι ζωντανός 'ή νεκρός. Κανείς δεν ξέρει αν θα επιστρέψει πίσω στους δικούς του.
- Κεφάλαιον Ν
Ήταν γιατρός χειροπράκτης, γεννήθηκε το 1903 στο χωριό Τάλα. Την τέχνη της χειροπρακτικής την έμαθε από τον πατέρα του, ο οποίος όταν ήταν σε νεαρή ηλικία ταξίδευσε και εργάστηκε στην Μικρά Ασία όπου εκεί διδάχτηκε την πρακτική ορθοπεδική ιατρική.
Ο Αγησίλαος τον παρακολουθούσε όταν εφάρμοζε αυτή την τέχνη, την έμαθε και τον ξεπέρασε.
Φοίτησε μέχρι την τρίτη γυμνασίου. Είχε ιατρικές γνώσεις διοτι μελέτησε ανθρωπολογία και άλλα ιατρικά συγγράμματα. Γνώριζε πολύ καλά την ανατομία του ανθρώπινου σώματος. Θεράπευε ανθρώπους, θεράπευε επισης και ζώα, διοτι όπως γνώριζε την ανατομία του ανθρώπινου σώματος, γνώριζε και την ανατομία του σώματος των ζώων. Πέθανε τον Οκτώβρη του 1985
Γνωστός καραγκιοζοπαίχτης. Γεννήθηκε στη Χλώρακα το 1904 και πέθανε το 1987. Το επίθετο του ήταν Αντωνιάδης έγινε όμως πασίγνωστος ως Πάφιος. Φοίτησε μόνο μέχρι την τέταρτη τάξη του δημοτικού σχολείου και στη συνέχεια άσκησε διάφορα επαγγέλματα κατά καιρούς:
ράφτης, κτίστης κ.ά.. Από το 1923 άρχισε να εργάζεται ως καραγκιοζοπαίχτης και να δίδει παραστάσεις Θεάτρου σκιών. Στην τέχνη του Καραγκιόζη είχε μυηθεί από μικρός, παρακολουθώντας παραστάσεις του Ελλαδίτη Γεράσιμου Κεφαλλονίτη και αργότερα του Νίκου Σμυρνιού και του Κυπρίου Αθηνόδωρου Γεωργιάδη. Για 50 και πλέον χρόνια, ο Χριστόδουλος Πάφιος τριγυρίζει με τα σύνεργα του και τις φιγούρες του (που κατασκεύαζε ο ίδιος) τις πόλεις και τα χωριά της Κύπρου, δίνοντας παραστάσεις Θεάτρου σκιών. Όλα αυτά τα χρόνια ψυχαγώγησε, με τα δικά του έργα που ανέβαζε, τους Κύπριους. Ασχολήθηκε παράλληλα και με τη ζωγραφική και πήρε μέρος σε ομαδικές εκθέσεις αυτοδίδακτων τις πολλές περιπέτειες του από την μακρόχρονη θητεία του στο Θέατρο σκιών.
Οι καλοί άνθρωποι όταν υπάρχουν είναι λίγοι, τόσοι ώστε όταν αυτό συμβαίνει να είναι σπάνιο γεγονός. Ο αρχαίος Διογένης έψαχνε μια ολόκληρη ζωή μήπως και έβρει κάποιον αυτού του είδους, ώσπου δεν άντεξε, τους έκανε πέρα και έκανε παρέα με σκύλους. Γι’ αυτό ονομάστηκε κυνικός από το κύων (σκύλος) και η φιλοσοφία του κυνική.
Για τον Μάστρε Στάθιο πολλοί λένε ότι ήταν ένας καλός, αξιοπρεπής, αμερόληπτος, προσιτός, με πολλη καλοσύνη, και μισούσε τη διαφθορά και την αδικία.
Ήταν ευαίσθητος στα κοινωνικά ζητήματα και έχαιρε του σεβασμού μικρών και μεγάλων. Ήταν μια από τις σπάνιες προσωπικότητες της Χλώρακας, με χαρίσματα ηγετικά, που ήταν μπροστάρης σε όλους τους κοινωνικούς αγώνες της κοινότητας του και της πατρίδας του.
Αυτός από την αριστερά παράταξη, και ο Παπακώστας από την δεξιά, μαζί αυτοί οι δύο οδήγησαν τον λαό της Χλώρακας μέσα από δύσκολες καταστάσεις, κοιτάζοντας πρώτα τον άνθρωπο και ύστερα τα κόμματα τους. Τους ενθυμούνται όλοι πάντα να συνομιλούν μεταξύ τους και να συναποφασίζουν, και να συμπορεύονται για το κοινό καλό του συνόλου. Ήταν φυσικοί ηγέτες, και έτσι εχουν μείνει καταγραμμένοι στην ιστορία.
Ο Ευστάθιος Χριστοδούλου γεννήθηκε το 1926. Από μικρός ησχολήθει με την γεωργία, ενώ αργότερα ως βοηθός έμαθε την τέχνη του οικοδόμου κοντά στον ξακουστό Λαππά, και γρήγορα κατέληξε ο ίδιος μεγαλοεργολάβος.
Συγκαταλεγόταν μέσα στους σπουδαίους εργολάβους της Πάφου, που ήταν ο Άντωνος από την Χλώρακα, και ο Ζόππος από τη Γεροσκήπου. Όλοι οι επόμενοι οικοδόμοι και εργολάβοι από την Χλώρακα οπως ο Χρίστος Πέτρου, ο Κλεόβουλος Γεωργίου, ο Ανδρέας Παπαλλάς, ο Αγαθόκλης Γεωργίου, ο Φίλιππος Φωτίου, ο Κωνσταντής Μωυσέως, ο Ανδρέας Λοχίας, ο Κώστας Αδάμου, ο Κακής Αντωνίου, ακόμα και πολλοι άλλοι μαθήτευσαν κοντά του.
Σαν εργολάβος της Πάφου εκτος απο σπίτια και κατοικίες, έκτισε σχολεία και γυμνάσια. Κατασκεύασε επίσης το παλιό γήπεδο της Χλώρακας.
Σε όλη του τη ζωή ήταν ανεμιγμένος με τα κοινά. Διετέλεσε για πολλά χρόνια μέλος της Χωρητικής Αρχής και του Κοινοτικου Συμβουλιου, καθώς και της ΣΠΕ Χλώρακας.
Διετέλεσε 37 ολόκληρα χρόνια, από το 1952 μέχρι το 1989 Γραμματέας των Λαϊκών Οργανώσεων.
Ήταν από τους πρώτους που εργάστηκε εθελοντικά με κούσπο, σφήνα και βαρκά για την διάνοιξη δρόμων στη Χλώρακα, δίνοντας έτσι το παράδειγμα να τον ακολουθήσουν κι άλλοι. Όλος ο δρόμος στην Χ΄ Φιλίππου στο παλιό Σκαλί, διενοίχθη από ανθρώπους Χλωρακιώτες που δούλεψαν δωρεάν και εθελοντικά. Ήταν άνθρωποι πρωτοπόροι που πρόσφεραν πολλά, που τους αξίζει μνήμη και τιμή.
Γεννήθηκε το 1906 και απεβίωσε σε βάθος γήρατος το 2002. Ενυμφέφθη την Αντιγόνη κόρη του ιερέως της κοινότητας Παπαχαρήδημου και απέκτησε μαζί της πολυμελή οικογένεια. Διορίστηκε Τουρκόπουλος το 1948, και υπηρέτησε από τη θέση αυτή έως το 1955 οπότε έδωσε την παραίτηση του εις ένδειξη διαμαρτυρίας προς την Αποικιοκρατική Αγγλική κυβέρνηση, και εις ένδειξη συμπαραστάσεως υπέρ του αγώνα της ΕΟΚΑ.
Ήταν άνθρωπος χαμηλών τόνων, γλυκομίλητος και αγαπητός από όλη την τοπική κοινωνία. Ιδιαίτερα τον αγαπούσαν τα παιδιά διότι μαζί τους εχωράτευε και τους έλεγε αστεία. Το 1960 με την ανακήρυξη της δημοκρατίας ξαναδιορίστηκε σαν Τουρκόπουλος από την Ελληνοκυπριακη πλέον κυβέρνηση, και υπηρέτησε μέχρι το 1968 οπότε και συνταξιοδοτήθηκε. Ήταν γνωστός για τα σπουδαία τσιαττιστά που συνταίριαζε για όλες τις περιστάσεις, και ήσαν όλα επιτυχημένα, πάρα πολλά δε από αυτά έμειναν και υπάρχουν μέχρι σήμερα.
1949 Γεώργιος Αζίνας
Σκοτώθηκε από τους Συμμορίτες στο Γράμμο σε ηλικία 23 ετών κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα. Ο οριχάλκινος ανδριάντας του ευρίσκεται στο προαύλιο της μεγάλης εκκλησίας της Χλώρακας της Παναγίας Χρυσοαιματούσης.
1949, Ενωτικό Δημοψήφισμα. Το 1949 η Ιερά Σύνοδος, αποφάσι-σε να προτείνει στην αποικιοκρατική κυβέρνηση να καλέσει τον λαό σε δημοψήφισμα, έτσι ώστε ο ίδιος να αποφανθεί για το μέλλον του. Μετά την άρνηση της κυβέρνησης, η ιδέα του δημοψηφίσματος συζητήθηκε σε σύσκεψη του Γραφείου Εθναρχίας την 1η Δεκεμβρίου 1949 και αποφασίστηκε να οργανωθεί απο αυτην. Ημερομηνία του δημοψηφίσματος ορίστηκε η 15η Ιανουαρίου 1950. Παρά τις απειλές των Άγγλων προς τους δημοσίους υπαλλήλους και Έλληνες πολίτες του Κυπριακού λαού, το 95.7% των ψηφοφόρων τάχθηκαν υπέρ της Ένωσης. Την εφορευτική επιτροπή για την διεξαγωγή του Δημοψηφίσματος στη Χλώρακα αποτελούσαν οι ιερείς της κοινότητας ΠαπάΓιωρκης Νικόλα, Παπακλεόβουλος Χ΄Παπαχριστοδούλου, Κώστας Λεωνίδα (αργότερα Π/Κώστας), Ιωάννης Α. Λιασίδης, Ιωά-ννης Ν. Χ΄Οικονόμου και ο Γεώργιος Ν. Χ΄Γεωργίου Μαυρονικόλας. Άρχισε στις 15/1/1950 και διήρκησε ως τις 20/1/1959. Ψήφισαν όλοι οι ενήλικοι κάτοικοι που ανέρχονταν σε 542. Πρώτοι εψήφισαν η Μαρούλλα Ευριπίδου, και οι Θεόδωρος Κυριάκου (Κοκκινος) με τη σύζυγο του Θεκλού, και τελευταίος ο Γεωργιος Χρ. Λαούρης.
Ο Χ΄Φίλιππος ήταν ένας πλούσιος άρχοντας που εξασκούσε το επάγγελμα του Τοκογύφου. Τον Ιούλιο του 1958 ενώ ταξίδευε καβάλα στον γάιδαρο του για την πόλη της Πάφου, σκοτώθηκε από Τούρκους που του έστησαν ενέδρα.
Το Κυπριακό πρόβλημα αρχικά ήταν αποικιακό ζήτημα. Οι αγγλικές κυβερνήσεις αναγνωρίζοντας την πολιτική απειλή που δημιουργείτο εναντίον τους με το όλο και αναβαθμιζόμενο δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών, σχεδίασαν και πέτυχαν να μετατρέψουν το Κυπριακό από αποικιακό ζήτημα σε ελληνοτουρκική διαφορά επειδή με αυτό τον τρόπο η πολιτική πίεση που δεχόταν θα υποβαθμιζόταν.
Γι αυτό ξεκίνησε μια προσπάθεια υποκίνησης των Τουρκοκυπρίων εναντίον των Ελληνοκυπρίων.
Οι ελληνοκύπριοι επεδίωκαν την ενσωμάτωση της Κύπρου στη μητροπολιτική Ελλάδα. Οι τουρκοκύπριοι ενώ με τη Συνθήκη της Λοζάνης παραιτήθηκαν από κάθε αξίωση επί της Κύπρου, δεν ήθελαν να την δουν να ενσωματώνεται στην Ελλάδα, έτσι με τη βοήθεια της Αγγλίας ξεκίνησαν εσωτερική διαμάχη ανάμεσα στην ελληνοκυπριακή και τουρκοκυπριακή κοινότητα.
Μέσα σ αυτά τα πλαίσια το 1958, σε ενέδρα παρά το Τουρκικό νεκροταφείο του Μουττάλλου, πυροβολείται και δολοφονείται ο Χ΄Φίλιππος
Ο Λεωνίδας Χ΄ Αντώνης κτίζει την πρώτη σκηνή σε ένα περιφραγμένο χώρο απο ψιλό σιμιντίρι (τοίχο), κατασκευάζοντας τον πρώτο κινηματογράφο στη Χλώρακα. Άφησε μεγαλη εποχή, που όλοι οι ζώντες ενθυμούνται με μεγάλην νοσταλγία. Έπαιζε ταινίες αγάπης, ιστορίας, πολέμων και περιπέτειας, έργα που έπαιξαν ρόλο καθοριστικό στη διαμόρφωση χαρακτήρων των θεατών. Αργότερα έκτισε επίσης θερινό κινηματογράφο, ο Χαμπής Π/Αντωνίου (αργότερα Π/Χαμπής).
Ήταν επίσης μέλος της ΕΟΚΑ στις ομαδες στηριξης (συνδεσμος, τροφοδοτης και αποκτυψη αγωνιστων) στη Χλωρακα, μη συλληφθεις. Ο Λεωνίδας Χ" Αντώνης Πεγειωτης ήταν αγωνιστής της ΕΟΚΑ, στην οποίαν προσέφερε πολλά αυτός και η οικογένεια του. Από αυτή του την δράση έμεινε σαν ιστορία που την διηγούνται μέχρι σήμερα στα παιδιά, το εξής περιστατικό. Κάτω από το σπίτι του υπήρχε σπήλαιον στο οποίον εφιλοξενούντο κατά καιρούς αγωνιστές που καταζητούντο από τους Εγγλεζους. Μέσα στο σπίτι υπήρχε ένα παλιού τύπου αποχωρητήριο, που είχε απλά μια τρύπα στο δάπεδο η οποία όμως αντί για λάκκο είχε συγκοινωνία με το σπηλαιο.Απ εκεί έδιναν το φαγητό στους αγωνιστές, και κάθε τόσο έριχναν και λίγες αφοδεύσεις για να μην υποψιάζεται τίποτα κανένας.
Κάποιος στο παρελθόν οδήγησε κάποιον άλλο στο δικαστήριο με την κατηγορία ότι τον αποκάλεσε καραγκιόζη, οπότε ο κατηγορούμενος υπερασπίστηκε τον εαυτό του λέγοντας: "Γιατί διαμαρτύρεσαι; Εγώ απλώς σε αποκάλεσα μαυρομάτη, διοτι Καραγκιόζης ίσον Μαυρομάτης.
Τα παιδικά βιώματα του Χριστόδουλου Αντωνίου Πάφιου είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τη μορφή του Καραγκιόζη. Ο παππούς του, ο Πάφιος, γνωστός καραγκιοζοπαίχτης από τη Χλώρακα τον έμπασε στο μαγικό κόσμο του θεάτρου Σκιών. Τον έβλεπε να σκαλίζει τις φιγούρες του πρωταγωνιστή Καραγκιόζη, να τις ζωγραφίζει και τον άκουγε που τραγουδούσε σε χρόνο ανύποπτο τα τραγούδια των έργων που ανέβαζε. Αργότερα, γύρω στην ηλικία των οχτώ άρχισε να τον ακολουθεί στις μακρινές και κοπιαστικές περιοδείες στα πολλά χωριά της Κύπρου. Τα χρόνια ήταν δύσκολα και οι συνθήκες σκληρές. Τα βράδια κοιμόντουσαν μέσα στα καφενεία ή στις πλατείες των χωριών, πότε άπλυτοι και πότε πεινασμένοι. Τα χρόνια πέρασαν. Γυμνάσιο, στρατιωτική θητεία, καράβια, σπουδές στη Γαλλία. Με τον ερχομό του πίσω στην Κύπρο, γεννήθηκε μέσα του η επιθυμία να συνεχίσει την παράδοση και να γνωρίσει καλύτερα τον παιδικό του φίλο, τον Καραγκιόζη, πότε ζωγραφίζοντας τον, πότε σκαλίζοντας τον και πότε παίζοντας τον πίσω από το πανί.
Κάποια στιγμή ένιωσε τα μεγάλα μαύρα μάτια του, να τον κοιτάζουν παράξενα, σχεδόν ικετευτικά, σαν να του έλεγαν "μην με εγκαταλείψεις και εσύ". Από τότε, όχι μόνο δεν τον άφησε αλλά βάλθηκε να διαδώσει τη "χάρη" του, όχι μόνο στην Κύπρο αλλά και στο εξωτερικό.
Η μπουάτ ΟΡΦΕΑΣ ξεκίνησε την λειτουργία της τον Φεβράρη του 1991 με παρουσίαση εκλεχτών καλλιτεχνών και ποιοτική μουσική. Με χαμηλό φωτισμό, χαμηλά καθίσματα και χαμηλό ήχο. Στους τοίχους υπήρχε καλλιτεχνική εικονογράφηση και στους θαμώνες περίσσια διάθεση για τραγούδι.
Ήταν μια σκέψη του Κυριάκου Ταπακουδη που την υλοποίησε μη λαμβάνοντας υπόψιν τις μεγάλες δυσκολίες για ένα τέτοιο εγχείρημα, που πέτυχε όμως και έγινε ξακουστή σε ολόκληρο τον Ελληνισμό, κατατάσσοντας τη κοινότητα της Χλωρακας πασίγνωστο προορισμό σε εποχές που ελάχιστοι γνώριζαν την γεωγραφική της θέση.
Ο Χρίστος Μαυρέσης γεννήθηκε στη Χλώρακα το 1977. Σπούδασε Ελληνική Φιλολογία στη Φιλοσοφική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών και διορίστηκε καθηγητής. Σε νεαρή ηλικία ασχολήθηκε ως συγγραφέας με σπουδαιότερο συγγραφικό έργο το βιβλίο «Χλώρακα ιστορική και λαογραφική μελέτη». Είναι ένα βιβλίο που αναφέρεται στην κοινότητα της Χλώρακας, στην ιστορία της, στις παραδόσεις της, στους κατοίκους της και στο παρελθόν της. Είναι μια έκδοση που αποτέλεσε την πρώτη τεκμηριωμένη προσπάθεια για καταγραφή της ιστορίας της Χλώρακας από τότε που εμφανίστηκε στην Πάφο ως συνοικισμός, παρουσιάζοντας την πορεία και την εξέλιξη της. Είναι μια πολύτιμη έκδοση, χρήσιμη για όσους θελήσουν να πληροφορηθούν ή να γνωρίσουν την εξελικτική πορεία και τον πολιτισμό της κοινότητας της Χλώρακας.
Γεννήθηκε το 1965 στην Πάφο. Γιος του στρατιωτικού Γεώργιου Βέργα και της δασκάλας Αναστασίας Λιασίδου αμφότεροι από τη Χλώρακα, μεγάλωσε σε μια οικογένεια με έντονη δραστηριότητα στα κοινά της Κύπρου, κυρίως των τραγικών γεγονότων του 1974.
Δημιούργησε την κατασκευαστική Εταιρεία Σ. Βέργας κατασκευές ΛΤΔ, που ανέλαβε και κατασκεύασε τη στήλη του αγώνος της ΕΟΚΑ στην ακτή της Αλικής της Χλώρακας η οποία θα αποτελεί εσαεί ένα έργο μνημείο για τον τόπο που ξεκίνησε ο επικός αγώνας της ΕΟΚΑ και που σ αυτόν συμμετείχαν σχεδόν σύσσωμοι όλοι οι κάτοικοι Χλώρακας.
Το 2006 εκλέγεται Δήμαρχος της πόλης της Πάφου, και το 2011 επανεκλέγεται ύστερα από μια μεγάλη εκλογική μάχη που κρίθηκε η νίκη του μόνο με μερικές εκατοντάδες ψήφους.
Ο Κυριάκος Ταπακούδης με δικούς του οικονομικούς πόρους από δάνεια, ως εκδότης, δημοσιογράφος, συντάκτης και συγγραφέας και χωρίς προηγούμενη πείρα, ξεκίνησε να εκδίδει την «εφημερίδα της Χλώρακας». Ήταν μια προσπάθεια δύσκολη, αλλά που σε κάθε νέα έκδοση γινόταν καλύτερη και καλύτερη, εξ αιτίας της τριβής του συγγραφέως με το αντικείμενο. Ο εκδότης κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να μείνει η εφημερίδα ως έντυπο ενημέρωσης μακριά από πολιτικές και συνήθη θέματα, αλλά κοντά στα γράμματα και τον πολιτισμό που να μπορεί να εμπνέει όραμα και πίστη, και από τις απειράριθμες γνώσεις που υπάρχουν και δεν τελειώνουν ποτέ, να μπορεί να μεταδίδει έστω μερικές από αυτές με τρόπο που να μορφώνουν και να διαμορφώνουν και να καλλιεργούν καλύτερους χαρακτήρες ανθρώπων. Ηταν ένα επιχείρημα που στέφτηκε με επιτυχία λόγω της μεγάλης αγάπης που είχε ο εκδότης στα γράμματα, κάτι που αποδυκνιεται από τα έργα του, αφού τα πρώτα τέσσερα χρόνια διέθεσε πέραν των πενήντα χιλιάδων ευρώ για την συνέχιση της έκδοσης της εφημερίδας, ενώ το 2011 σε ηλικία πενήντα οκτώ ετών, εγγράφεται σε σχολή Ελευθέρων Σπουδών και σπουδάζει Δημοσιογραφία.
Παράλληλα με την έκδοση της εφημερίδας ασχολήθηκε με τη συγγραφή διαφόρων βιβλίων που περιείχαν κυρίως διηγήματα που άρεσαν στους αναγνώστες και αγκαλιάστηκαν με πολλή αγάπη τόσο από τους κατοίκους της Χλώρακας, όσο και από την ευρύτερη Πάφο.
